Εγώ θα είμαι όμορφη και θα χαμογελάω..
Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Εσύ με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Ξέρεις ότι σπάνια θα βγω έξω χωρίς make up ή κάποιο είδος κάλυψης στο πρόσωπο. Είναι η ασπίδα μου. Ξέρεις ότι ντρέπομαι για το δέρμα μου. Ξέρεις ότι από τα άλλα κορίτσια δε ζηλεύω κάτι. Ούτε το σώμα τους, ούτε τα μαλλιά τους, ούτε και το ύψος ή τα ρούχα τους.
Μόνο δέρματα ζηλεύω. Θα ‘θελα και γω, το ξέρεις πολύ καλα. Όταν τα βλέπω τα θαυμάζω και εύχομαι μια μέρα να κοιταχτώ στον καθρέφτη, με γυμνό δέρμα και να μου αρέσω. Να κοιταχτώ μια μέρα στον καθρέφτη και να χω ένα δέρμα ίδιο με αυτά που θαυμάζω στον δρόμο.
Σήμερα ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που βγήκα έξω χωρίς κάμια προσπάθεια να καλύψω όλο αυτό για το οποίο ντρέπομαι. Απλά ήμουν λίγο αδιάθετη και λίγο κουρασμένη. Καμιά διάθεση για να περιποιηθώ τον εαυτό μου.
Βγαίνοντας βρίσκομαι αντιμέτωπη ξανά με το ίδιο συναίσθημα… Ένιωθα σαν να με κοιτάνε όλοι λες και έχω κάτι γραμμένο στο κούτελο μου. Σαν να κοροιδεύουν όλοι και να λένε πως είναι έτσι αυτή. Και σαν να μην φτάνει μόνο αυτό, το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μου…
Πέτυχα αυτόν. Αυτόν που σου έγραφα τόσες μέρες. Αύτον που περίμενα τόσο καιρό να περάσω από κοντά του με αυτοπεποίθηση και να του σκάσω ένα χαμόγελο μήπως και με προσέξει. Ναι, τον πέτυχα σήμερα… Τίποτα δεν έκανα όμως, έτσι όπως ήμουν, έσκυψα το κεφαλάκι μου και πέρασα φυσικά απαρατήρητη σαν γυναίκα… Αν φορούσα έστω λίγο make up όλα θα ήταν αλλιώς.
Ήθελα να τελειώσω όσο πιο γρήγορα τις υποχρεώσεις μου και να τρέξω να κρυφτώ στο κλουβάκι μου. Η μέρα αυτή δεν ξημέρωσε για μένα σκέφτηκα και με το βλέμμα σκυθρωπό άγγιξα τα… λερωμένα μου μάγουλα νιώθοντας ένα άσχημο παπί.
Και καθώς προχωρώ, ασχημόπαπο όπως ήμουν συναντώ και μια φίλη που είχα λίγο καιρό να τη δω. Με αυτά και με εκείνα, στο κλείσιμο της κουβέντας μου είπε ότι τα χαρακτηριστηκά μου είναι πιο έντονα χωρίς καμουφλάζ. Έκλεισε το μάτι και έφυγε.
Μου ήρθε λίγο απότομο η αλήθεια είναι αλλά με ανέβασε. Στην επιστροφή για το σπίτι όλο αυτή σκεφτόμουν χώρις να έχω πια κατεβασμένο το κεφάλι. Σχεδόν χαμογελούσα. Προχωρώντας ένα αγόρι με κοιτάζει από μακριά. Εμένα; Γύρισα και πίσω μου να το τσεκάρω. Εμένα κοιτούσε. Πλησιάζοντας μου χαμογέλασε, ανταπέδωσα και συνέχισε ο καθένας τον δρόμο του. Αλλά μου χαμογέλασε.
Πολλά μπορούν να συμβούν σε μια μέρα τελικά. Πολλά μπορεί να ανατρέψει μια καλή κουβεντά από κάποιο φίλο και ένα ζεστό χαμόγελο από έναν περαστικό.
Η τότε ακμή μου, τα τωρινά σημάδια αυτής δεν είναι λόγος να μην αγαπώ το δέρμα μου. Το make up μάλλον δεν με κάνει όμορφη στα μάτια των άλλων, παραμόνο στα δικά μου. Δεν έχουμε όλοι αψεγάδιστη επιδερμίδα. Όπως συμφιλιώθηκα με το μικρό έγκαυμα στο χέρι που τώρα έγινε σημάδι, πρέπει να το κάνω και με το πρόσωπο μου. Έφτασε η στιγμή νομίζω.
Θα προσπαθήσω να κάνω πιο συχνά αυτό που έκανα σήμερα. Θα βγαίνω πιο συχνά έξω χωρίς την ασπίδα μου. Για χάρη, εκείνου του αγοριού που μου χαμογέλασε και έφτιαξε τη μέρα μου. Για χάρη, εκείνης της φίλης που είπε ότι τα χαρακτηριστηκά μου δείχνουν πιο όμορφα χωρίς make up. Κανονικά για χάρη μου έπρεπε να το κάνω αλλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα.
Αρχικά θα το προσπαθήσω για αυτούς και το υπόσχομαι, αγαπημένο μου ημερολόγιο, μια μέρα θα το κάνω κάθε μέρα για χάρη μου!