Γράφει η Purple Rain
Τα κλειδιά σου είναι πάνω στο γραφείο..είσαι παντού σαν να μην έφυγες ποτέ..
Και η ζωή μου, που είναι η ζωή μου;
Περιπλανιέται στον αέρα ψάχνει να βρει τα τελευταία της κομμάτια να ζωντανέψει και πάλι.
Η ψυχή μου κλεισμένη εδώ στους τέσσερις τοίχους αναζητάει τις στιγμές μας..για να λάμψει και πάλι το βλέμμα.
Στιγμές, τόσες στιγμές και όλα γκρεμίστηκαν έτσι απλά, σαν τα τραπουλόχαρτα που γκρεμίζονται με ένα φύσημα.
Ένας καβγάς και μετά και άλλος ένας και μετά και άλλος ένας, δεν άντεξε η αγάπη φοβήθηκε και κρύφτηκε!
Και όσο και να την ψάξαμε τελικά δεν τη ξαναβρήκαμε.
Έφυγε δίχως αντίο, δίχως ένα Σ’αγαπώ!
Κάποτε θα περίμενα, μα όχι πια δεν περιμένω
Δεν περιμένω τίποτα και κανέναν να επιστρέψει!
Μα με πνίγει το γιατί, γιατί λοιπόν;
Έτσι απλά δεν άντεξες γιατί είχες αντέξει τόσα και η ζωή σου βάρυνε!
Εγώ βάρυνα τη ζωή σου;
Και μπόρεσες να κλείσεις την πόρτα στα τόσα που ζήσαμε!
Τόσα γιατί γίνονται κραυγές, μα δε θα βρεθεί κανείς να απαντήσει!
Αν ήξερα θα τα είχα κάνει όλα αλλιώς, αλλά με συγχωρείς δεν ήξερα…
Με έπνιξε και εμένα το εγώ μου και δεν έβλεπα
Δεν έβλεπα πως χανόμαστε, πως απομακρυνόμαστε μέρα με τη μέρα!
Και όταν το κατάλαβα προσπάθησα να σε τραβήξω, ειλικρινά προσπάθησα
Μα δεν ήθελες να πιαστείς, προτιμούσες να χαθείς στους φόβους σου και στις φοβίες σου
Χάθηκες, αλλά ήθελες και χάθηκες!
Καλή ζωή λοιπόν, γιατί εγώ δεν έχω άλλες αντοχές να σε φέρω πίσω!