Γράφει η Κατερίνα Κύπριου
Η βραδιά είναι υπέροχη και η πόλη κοιμάται! Εγώ για άλλη μια φορά βρίσκομαι να περπατώ στα στενά της! Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς παρέα! Μόνη με τις σκέψεις μου, μόνη με τα συναισθήματα μου! Μόνη για άλλη μια φορά, να προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους, να προσπαθώ να εξηγήσω συμπεριφορές! Είναι που νιώθω ευάλωτη; Είναι που έχω στα χείλη μου την πικρή γεύση της μοναξιάς; Είναι που αισθάνομαι το κενό στην ψυχή των ανθρώπων; Μπορεί κάτι απ΄αυτά ή ίσως και όλα μαζί…
Όσο περπατώ, σκέψεις βομβαρδίζουν το μυαλό μου, σκέψεις που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς σταματημό! Κι εγώ εκεί, στη μέση του πουθενά, να προσπαθώ να καταλάβω, να προσπαθώ να καταλάβω το ”γιατί’.
Γιατί μπήκες στη ζωή μου έτσι ξαφνικά; Γιατί ήρθες, αφού δεν είχες σκοπό να μείνεις; Γιατί αναστάτωσες τις σκέψεις μου; Γιατί θόλωσες το μυαλό μου; Γιατί έκανες την καρδιά μου να χτυπάει στους ρυθμούς σου; Γιατί έκανες το κορμί μου να φλέγεται στο άγγιγμα σου; Γιατί με έκανες να ονειρεύομαι ξανά; Αλλά κυρίως γιατί ρε ξέσκισες την ψυχή μου; Γιατί ναι, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό ακριβώς έκανες…ξέσκισες την ψυχή μου!! Ό,τι ομορφότερο είχα να σου προσφέρω, ό,τι πιο αγνό και πολύτιμο είχα να σου χαρίσω! Και στο χάρισα, στο έδωσα απλόχερα, γονάτισα και στο ακούμπησα στα πόδια σου! Χωρίς καν να το σκεφτώ, χωρίς καν να μου το ζητήσεις! Χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις! Μόνο με έργα….ναι, με έργα! Γιατί εγώ σου δόθηκα απόλυτα, γιατί άνοιξα την αγκαλιά μου και σε δέχτηκα, χωρίς να ξέρω αν χωράς! Την μεγάλωσα, την φάρδυνα, την τέντωσα, ώστε να την φέρω στα μέτρα σου! Κι εσύ ήρθες και θρονιάστηκες! Σαν βασιλιάς που ορίζει το λαό του, σαν πασάς που απολαμβάνει το χαρέμι του! Ναι, τώρα το βλέπω καθαρά, αυτό ήμουν για σένα….μια ακόμα γυναίκα στο χαρέμι σου! Έτσι άραγε γεννήθηκες; ‘Ετσι έγινες στην πορεία; Κάτι σε έκανε αυτό που είσαι τώρα; Δεν ξέρω στ’ αλήθεια να απαντήσω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είσαι σκληρός σαν πέτρα! Άνθρωπος άδειος, ανίκανος να νιώσει όμορφα συναισθήματα! Ανίκανος είσαι και να αισθανθείς το μεγαλείο του έρωτα και της αγάπης! Ανίκανος να κλάψεις, να πονέσεις, να απογοητευτείς, να αγωνιστείς, να αγαπήσεις, να προσπαθήσεις, να διεκδικήσεις!
Δηλώνεις άντρας ”παλαιάς κοπής”και θωρακίζεσαι πίσω απ’ το τεράστιο ΕΓΩ σου! Αλλά απέχεις πολύ από τον άντρα που εγώ λογίζω για άντρα, απέχεις πολύ από τα θέλω μου, απέχεις πολύ κι απ’τη ζωή που ονειρεύομαι να ζήσω!
Το ελαφρύ αεράκι που φυσά, ξεκαθαρίζει απότομα τις σκέψεις μου κι εγώ μένω ανήμπορη μπροστά σε μια σοκαριστική αλήθεια!!!
Δεν αντέχουν όλοι τελικά να τους δείχνεις τα συναισθήματά σου! Δεν αντέχουν να μοιράζονται τις σκέψεις σου, τον χρόνο σου, τα θέλω σου, τη χαρά ή τη λύπη σου! Δεν αντέχουν την αλήθεια σου, την αγάπη σου, το μεγαλείο της ψυχής σου! Δεν αντέχουν τίποτα απ’ όσα μπορείς να τους προσφέρεις! Γιατί είναι άδειοι, εγωιστές, άτρωτοι!Γκρεμίζουν όνειρα, ρημάζουν καρδιές! Ζουν στον μικρόκοσμό τους και δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχει και ζωή έξω απ’ αυτόν!
Τα πόδια μου ξαφνικά τα νιώθω κουρασμένα! Τα βήματά μου βαριά, με οδηγούν έξω απ’την πόρτα μου. Το μόνο που θέλω πια είναι να κάνω ένα μπάνιο. ‘Ενα μπάνιο που θα ξεπλύνει από πάνω μου και την παραμικρή οσμή σου! Να μπορούσε το νερό να εισχωρήσει και στην ψυχή μου…!! Ίσως έτσι ξέπλενε τη θύμησή σου και την άφηνε αγνή και καθαρή, όπως ακριβώς ήταν πριν σε συναντήσω!!!!