Βάλε στον έρωτα φωτιά, από εκείνη που τα καίει όλα!
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Και όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω.
Και όσοι έρχονται και φεύγουν πάλι καταλαβαίνω το γιατί.
Ξέρεις τι καταλαβαίνω;
Πως σκορπιζόμαστε…
Σε άδεια ξημερώματα, σε άδεια φιλιά άδειες αγκαλιές και βλέμματα. Πως για αλλού χτυπά η καρδιά μας και αλλού βρίσκεται. Μόνο που εκεί που βρίσκεται είναι άδεια.
Πόσες άχρηστες βραδιές βουτηγμένοι μέσα στο αλκοόλ μόνο και μόνο για να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε. Μόνο και μόνο για να περιμένουμε μήπως και εκείνος μας θυμηθεί και με ένα του νεύμα να τα αλλάξει όλα.
Από ανάγκη;
Όχι από ανάγκη αλλά από υποχρέωση στον εαυτό μας να ξεχάσουμε εκείνα εκεί τα όμορφα, τα αρρωστημένα, τα παθιασμένα.
Δεν ξεχνιούνται αγάπη μου έτσι εκείνα. Όσο και αν προσπαθήσεις, ότι και αν πας να βάλεις μέσα σου, ότι και αν αγγίξεις, ότι και αν σε αγγίξει.
Τι , ποιος, να σε αγγίξει μετά από εκείνο εκεί το ένα…
Δεν χωρούν τα άλλα εκεί μέσα. Εκεί έχει θέση μόνο ένας, εκείνος ο μοναδικός. Ότι άλλο απλά φτύνεται μόνο του χωρίς καν να ακουμπήσει εκείνο εκεί το μαύρο κενό.
Το κενό που δημιουργήθηκε με την απουσία, με το φόβο μην και δεν πάρεις εκείνο που θέλεις και όπως το θέλεις.
Πως γίνεται Θεέ μου να αγαπάς, να αγαπιέσαι και να μην μπορείς να το έχεις. Πως γίνεται;
Δεν ξέρω αν θα πάρουμε ποτέ την απάντηση και σίγουρα όχι εκείνη που θα περιμέναμε, θα θέλαμε.
Μας φάγανε οι φόβοι και τα μη μιλήσω και μην πω.
Μίλα όσο είναι νωρίς. Κάνε αυτό που λέει η ψυχή σου για να μην μετανιώσεις αργότερα.
Πάμε και όπου πάει, όπου βγει.
Κανένας δεν έχασε τολμώντας να κερδίσει εκείνο που θέλει. Ο φόβος δεν βοήθησε ποτέ κανέναν.
Και αν;
Μην μείνεις με την απορία. Άσχημο πράγμα το απωθημένο.
Άσχημο να αγαπάς και να αγαπιέσαι και να μην μπορείς να πάρεις, να μην μπορείς να δώσεις όλο εκείνο που έχεις μέσα σου.
Αξίζει να βάλεις φωτιά από εκείνη τη δυνατή που τα καίει όλα. Εκείνη εκεί όλο πάθος και καύλα ντυμένη στα κόκκινα με μια φλόγα έως τα πέρατα του ουρανού.
Αξίζει!