Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Όχι άλλα μισά. Μισά λόγια, μισά βλέμματα, μισές αγκαλιές. Όχι άλλες αγάπες που μετράνε το χρόνο κι έρωτες που μετράνε τις ανάσες και διστάζουν να πέσουν στο κενό. Φοβούνται να δοθούν και να παραδοθούν. Μόνο στο κάτι αληθινό μετριέται πια η ουσία. Στο όλα ή τίποτα.
Κουράζουν πια τα ψίχουλα, από τους ανθρώπους που έρχονται μόνο για να πάρουν. Που ζυγίζουν τι θα δώσουν, μην τυχόν και τους λείψει κάτι. Που κρατούν πίσω τον εαυτό τους, λες και η αγάπη είναι επένδυση που χρειάζεται μελέτη και απόδοση.
Κουράζουν πια οι άνθρωποι που παίζουν “ασφαλώς”. Να αναζητάς μια αγάπη που καίει. Που δεν υπολογίζει. Που αφήνεται να γίνει φωτιά, χάος, και πάθος. Μια αγάπη που δεν φοβάται να πονέσει, γιατί ξέρει πως αξίζει να ρισκάρει.
Να αναζητάς εκείνον που θα σε κοιτάξει και θα πει: “Εδώ είμαι. Όλα δικά σου.” Που δεν θα φοβηθεί να ποντάρει το “όλα” του πάνω σου. Γιατί ξέρεις τι αξίζεις. Δεν είσαι το “περίπου” κάποιου. Είσαι το “όλα”.
Μην αρκείσαι σε άλλα “ίσως”. Να μην αναρωτιέσαι πια, πού βρίσκοσαι στη ζωή του, αν μετράς, αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις.. Να θες εκείνον που θα σταθεί δίπλα σου, όχι επειδή το υποσχέθηκε, αλλά επειδή το νιώθει.
Η αγάπη δεν είναι για τους δειλούς. Δεν είναι υπόλοιπο να κρατήσεις για αύριο. Είναι όλα ή τίποτα. Και στο τέλος; Στο τέλος να μην υπάρχει συμβιβασμός, με τίποτα λιγότερο από το “όλα”. Αν δεν μπορείς να το δώσεις, μην κάνεις τον κόπο να μείνεις. Γιατί οι εκπτώσεις, είναι για τα μαγαζιά, κι ο έρωτας δεν άνηκε ποτέ στις εμπορικές συναλλαγές.