Ότι αγκάλιασα σιώπησε γοερά μέσα μου.

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Ότι αγκάλιασα σιώπησε γοερά μέσα μου.
Κάθε πόνος μαστίγωνε ότι θέλησα.
Κάθε θλίψη εξουσίασε ότι ειπώθηκε.
Και μέσα στην χαρά, η τελευταία φορά!

Τόσο ξεχωριστή και μοναδική που δεν θύμιζε τον θάνατο του χωρισμού, αλλά τον χαμό της αγάπης!
Αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι σου κι εκείνο μένει μέσα σου για πάντα!
Το αγκαλιάζεις του δίνεις το πιο καυτό φιλί σου και εύχεσαι να μεινει, αλλά δεν προλαβαίνει να πραγματοποιηθεί γιατί η  ευχή έχει ναυαγήσει πριν την ξεστομίσει η ψυχή!

Έτσι θέλησε.
Τώρα σε ένα σκαλοπάτι παίζω τάβλι με τις αναμνήσεις μου δίχως ζάρια.
Ένα χαμένο παιχνίδι εξ αρχής.
Όταν προσπαθώ να τις κάψω για να δω τι χρώμα καπνό θα βγάλουν τα σπλάχνα τους ,σκέφτομαι πάντα εσένα μέσα μου!
Πως να δολοφονήσω ότι νιώθω!

Και μέσα σ’ όλα τα χρώματα εσύ, χιλιάδες φορέματα ,χιλιάδες σκέψεις σκεπασμένες από το μαύρο σου.
Όχι!
Δεν κατάφερα να κάψω καμιά φορά, πόσο μάλλον τις δικές σου που είναι στολισμένες με χαμόγελο, και χαρά.

Αρματωμένες με πείσμα φιγουράρουν στην κορυφή!
Όπως κι εσύ έτσι κι αυτές!
Μοναδικές.
«Μια ανάμνηση να κλέψω
Με αγκαλιά να την φιλέψω
Να θυμάμαι τα παλιά
Έστω και για τελευταία φορά…»

LoveLetters