Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Έτσι είμαι εγώ, ένας εσωτερικός τυφώνας, μια ηρεμία λίγο πριν την καταιγίδα, ένα τομάρι με μια ψυχή που της ξεχειλίζουν από παντού τα αισθήματα.
Έτσι είμαι εγώ, μια άμυνα απ΄ έξω μου, και μια μάχη εσωτερική κι αέναη.
Έτσι είμαι μάτια μου εγώ, ευθείς, υπερβολικός και έντονος, κι ας μην μου φαίνεται!
Εγώ που λες, κάθε φορά που θα σου θυμώνω, θα παίρνω τις λέξεις μου και θα τις ξαμολάω άφιλτρες, σαν τις σκέψεις μου, σαν τις αλήθειες μου, σαν τα συναισθήματα μου και σαν τα στριφτά τσιγάρα μου.
Εγώ στο λέω, κάθε φορά που θα θυμώνω, θα υπερβάλω! Γιατί έτσι έχω μάθει να μιλάω κι έτσι μονάχα ξέρω να νιώθω, υπερβολικά, δυνατά κι ανθρώπινα.
Πάντα θα ψάχνω να βρω ένα χαρτί κι ένα στυλό, αναθεματίζοντας το κάθε δευτερόλεπτο που πάει χαμένο, μέχρι να αρχίσω να ξεσπάω. Θα πιάνω το στυλό μου τόσο πολύ σφιχτά, σαν να θέλω να το πνίξω και θα το πιέζω πάνω στο χαρτί, λες και πρέπει να σκιστεί τόσο βαθιά, ώσπου να τρέξει αίμα.
Θα κάνω τα γράμματα μου αιχμηρά, για να σε κόβουν.
Θα είναι οι συλλαβές μου φονικές, σαν σφαίρες που διψούν να βρουν τον στόχο τους.
Θα στάζουν δηλητήριο οι λέξεις μου, για να σε φαρμακώνουν.
Θα γράφω τις προτάσεις μου μεγάλες κι ατελείωτες, θα παραλείπω συνειδητά όλα τα κόμματα μου, και θα βάζω την τελεία μου μόνο όταν θα κοντεύει να σου κοπεί η ανάσα.
Εγώ όταν θα σου θυμώνω, θα παίρνω τις λέξεις μου και θα τις αποτυπώνω ακριβώς όπως τις έχω μέσα μου, εξαγριωμένες, και θα ξεσπάω σε αυτές.
Θα βρίζω, σαν να ΄μαι ο χειρότερος αλήτης…
Στο κάτω κάτω, κάποτε μου έχεις πει, πως αυτό ήταν που αγάπησες σε μένα, την αλητεία μου!
Εγώ, όταν θα σου θυμώνω, θα παίρνω τις λέξεις μου και θα τις ξαμολάω άφιλτρες, ακριβώς σαν τα στριφτά τσιγάρα μου!
Μα όταν θα σε αντικρίζω, θα τα ξεχνάω όλα, θα νικιέμαι από εσένα και τελικά, θα σε λέω “αγάπη μου”.
Γιατί, δεν έχω άλλη λέξη μέσα μου, πιο ταιριαστή για σένα…
Αγάπη μου!