Όταν έφευγες, εγώ σου χαμογέλαγα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Έμαθα να διαβάζω τις σιωπές σου καλύτερα κι από τις λέξεις σου.
Έμαθα να ακούω τις λέξεις σου πίσω από τα ανείπωτα.
Έμαθα να σε αγγίζω τόσο όσο.
Έμαθα να νιώθω.
Έμαθα να ζω με εσένα παρόν, και με εμένα απούσα.
Έμαθα να ζω, και να παρατηρώ τις λεπτομέρειες. Εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει.
Κανείς, εκτός από εμένα.
Γιατί εγώ, διαβάζω εσένα. Κι από εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς.
Εγώ ήμουν το φως στα σκοτάδια σου κι όσο πυκνά κι αν είναι, εγώ σε κοιτάω. Στα μάτια, και διαβάζω την ψυχή σου.
Περιπλανήθηκες πολλές φορές πριν γυρίσεις. Γύρισες πολλές φορές μετά από τις περιπλανήσεις σου.
Το κλειδί ήταν πάντα στη θέση του, για να μπεις.
Και τώρα, εκεί είναι.
Μόνο που δεν είμαι εγώ..
Βλέπεις, εσύ, είχες ανάγκη πάντα μια περιπλάνηση. Μια ενασχόληση.
Εγώ, είχα ανάγκη εσένα. Μόνο.
Κι όσο εσύ περιπλανιόσουν, εγώ κάθισα στην γωνιά που από καιρό έχεις αφήσει άδεια, και έκλεισα τα μάτια.. 
Έφυγες έτσι απλά.. όσο απλά γίνονται όλα στη ζωή.
Όσο απλό είναι ένα «χαίρω πολυ», ένα «ευχαριστώ», κι ένα «μου λείπεις».
Όσο απλό είναι να είμαι η κακιά στο παραμύθι σου.
Όσο απλό είναι να ξέρω τα πάντα.. και πάρ’ολα αυτά, να είσαι ο ουρανός, η γη κι η θάλασσα μου.
Όσο απλό, είναι ένα «αντίο» που εσύ έκανες πράξη κι εγώ χαμογέλασα..
Μα δεν το κατάλαβες ποτέ αυτό το χαμόγελο. Δεν κατάλαβες ποτέ πως αυτή, ήταν η δύναμή μου. Εσύ να περιπλανιέσαι, κι εγώ να σε κοιτώ.. και να χαμογελώ. 
Ήσουν πολύ απασχολημένος.. 
Κι έτσι δεν έμαθες ποτέ. Τόσο απλά..