Όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να σβήσω όλες τις αναμνήσεις μας. Μπορεί να φταίει αυτή η ανωμαλία που είχε η σχέση μας, που δεν ήξερα ποτέ τι ήταν αυτό που είχαμε και αυτό που ένιωθες.
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Χειμώνας στην φύση. Χειμώνας και στην ψυχή.
Περιμένω την άνοιξη της συντροφιάς του. Εκείνη την άνοιξη που μου προσφέρει η παρουσία του όταν ακούω τα κλειδιά στην πόρτα.
Τον ήλιο που λάμπει κάθε φορά που με κρατάει στην αγκαλιά του και την ασφάλεια που νιώθω μέσα σε αυτήν. Είναι σαν εκείνη την ασφάλεια που νιώθει η αμυγδαλιά, στις πρώτες ζεστές μέρες του Μάρτη και ανθίζει ξεγελώντας τον εαυτό της αλλά και όλους εμάς που την θαυμάζουμε.
Αυτό είναι αυτός και όλοι οι άλλοι που πέρασαν από την ζωή μου μετά από σένα. Λίγες ζεστές ανοιξιάτικες μέρες μέσα στον δικό μου παγωμένο χειμώνα. Τον χειμώνα που μου άφησες κληρονομιά, εσύ. Γιατί εσύ, αγάπη μου, ήσουν το καλοκαίρι μου, το φως της ζωής μου και τα χρώματα του έρωτα, του αληθινού και του μεγάλου έρωτα.
Θα σε ξεπεράσω, μου έλεγαν. Θα πάω παρακάτω, θα ερωτευτώ ξανά, θα αγαπήσω, θα κάνω οικογένεια και θα γίνω ευτυχισμένη. Έτσι πίστευαν. Έτσι πίστευες και εσύ. Η αλήθεια είναι ότι έτσι πίστευα και εγώ, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν ξεπερνιούνται όλοι οι έρωτες μας.
Εσύ ήσουν ο ένας. Εκείνος ο ένας που δεν θα ξεπεράσω ποτέ.
Εκείνος ο ένας που ήξερα ότι μαζί δεν ήμασταν ευτυχισμένοι αλλά δεν μπορούσα και χώρια σου.
Όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να σβήσω όλες τις αναμνήσεις μας. Μπορεί να φταίει αυτή η ανωμαλία που είχε η σχέση μας, που δεν ήξερα ποτέ τι ήταν αυτό που είχαμε και αυτό που ένιωθες.
Δεν ξέρω που βρίσκεσαι τώρα, δεν ξέρω πως περνάς, τι ένιωθες για μένα και αν με θυμάσαι πια.
Ξέρω μόνο ότι μαζί σου πέρασα την πιο ευτυχισμένη και την πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου. Είχες καταφέρει να έχεις αυτήν την επιρροή πάνω μου, που δεν κατάφερε κανένας άλλος. Να με κάνεις απόλυτα ευτυχισμένη και την επόμενη στιγμή να με σκοτώνεις. Έντονα συναισθήματα ίσως ακραία αλλά τόσο δικά μου. Τα βίωνα με όλο μου το είναι.
Τώρα όμως, η ζωή συνεχίζεται. Με άνοιξη και φθινόπωρο, ίσως και λίγο καλοκαίρι. Με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, που μπορεί να μην μου προσφέρουν τα ίδια έντονα συναισθήματα αλλά μου προσφέρουν άλλα πιο σημαντικά.
Σε όλους μας, υπάρχει ένας τέτοιος έρωτας.
Ένας άνθρωπος που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ποτέ.
Μπορεί να είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένας πλατωνικός έρωτας ή ο άνθρωπος που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι μαζί σας κάθε βράδυ ή ακόμα και ο επόμενος έρωτας που σας περιμένει στην επόμενη γωνία.
Τυχεροί αυτοί που τον έχουνε ή αυτοί που τον περιμένουν.
Όσο για αυτούς που τον έχασαν, να μην ξεχνάτε ότι η ζωή κυλάει και εμείς την ακολουθούμε. Το σημαντικό είναι να βιώνουμε τα συναισθήματα μας και να προχωράμε μπροστά.
Κανείς δεν μπορεί να μας αλλάξει αυτό που κρατάμε σε μια γωνίτσα της καρδιάς μας αλλά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας κρατήσει για πάντα στο χειμώνα της απουσίας του.
Other Articles
