Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Χωρίς.
Διαίρεση, αποκοπή, αφαίρεση.
Άνευ σε έναν κόσμο που ζητά όλο και περισσότερα
Σε ύλη, σε αποκτήματα, σε εμπειρίες, σε παραγωγικά δεδομένα σε όλο και πιο πολύ πολλά.
Λες και έτσι αποδεικνύεται ότι αξίζεις.
Από τα έχω σου και όχι τα είναι σου.
Πόσο μάταιο όλο αυτό όμως
Πόσο αγχωτικά τραυματικό να κυνηγάς και να κυνηγιεσαι διαρκώς από τα τόσα πολλά που θες, που συλλέγεις, που περιμένεις, που καλείσαι να αποδείξεις, για να δικαιούσαι μερτικο στης ζωής τις απολαύσεις, που κυνηγάς και εσύ και οι άλλοι, δικοί σου λένε, γύρω σου, από σένα.
Πόση ανακούφιση άραγε να μάθεις στο χωρίς και να είναι εντάξει. Να μην σε μικραίνει η έλλειψη. Ίσα-ισα να αφήνει χώρο- χρόνο, πεδίο ελεύθερο.
Να απλοποιήσεις συνθήκες, να αδειάσεις μυαλό και καρδιά μαζί με όλα τα ντουλάπια της ζωής σου. Να αφεθείς.
Να ξε-μαθεις, να ξε-βολευτεις από τις θηλιές παροχές γύρω σου. Που σου προσφέρουν τάχα πιο άνετη ζωή και σε ξεζουμιζουν από ενέργεια, από χρόνο αφιέρωμα σου.
Χωρίς. Ωραία λέξη. Αποστομωτικα τελεσίδικη. Σαν τον καφέ χωρίς ζάχαρη, σαν τη μπύρα χωρίς αλκοόλ.
Αλλά τελικά ξέρεις κάτι.
Το με που δηλώνει προσθήκη και πρόσθεση δεν είναι τελικά τίποτε άλλο από τη δική σου συμφιλίωση με το αρκετό. Ναι αυτό και τίποτε παραπάνω. Με ένα ζυγι εσωτερικό, που μπορεί να υπολογίζει ακόμη και την προσπάθεια που κάνει εξοικονόμηση δυνάμεων και δεν σε στέλνει στην εξουθένωση με βραβείο την απόκτηση. Σε χρήμα, σε τίτλους, σε προσόντα, σε αντικείμενα προς χρήση ή αποθήκευση αλλά ακόμη και σε ανθρώπους.
Μάθε στο χωρίς. Στο χωρίς συνέχεια, παραπάνω.
Χωρίς εσένα αλήθεια ζεις;
Χωρίς την αλήθεια σου, χωρίς τις παύσεις σου, χωρίς την αυθεντικότητα σου που δεν καταπατιεται καλά και σώνει από τις ανάγκες σου επίκτητες ή και όχι.
Και αν έχεις καταφέρει αυτόν τον άθλο, τον χωρίς σου, με όλα τα πλουμιστα ανταλλάγματα γύρω, σκέψου λίγο καλύτερα. Αξίζει;
Τώρα που έχεις χρόνο. Ή ίσως και να νομίζεις ότι έχεις…
