Χαμογέλα λίγο παραπάνω κι ας μην ξέρεις το γιατί

Γράφει η Αγάπη Μποστανίτη.

Πέμπτη πρωί, κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Αφού προσπαθείς το μισό πρωινό με πολλή υπομονή να βρεις να παρκάρεις και το άλλο μισό σε δουλειές, έχει έρθει εκείνη η άγια ώρα που θα κάτσεις με τους κολλητούς σου σε μια όμορφη καφετέρια για να ξαποστάσετε (δεν θέλω σχόλια) τα ταλαιπωρημένα σας κορμιά.

Και εδώ θα παραθέσω τρεις περιπτώσεις σέρβις σε καφετέρια οι οποίες προσφέρθηκαν ως πηγή έμπνευσης.
Γιατί μέσα από αυτές βγαίνει ένα τρομερό συμπέρασμα.
Οι άνθρωποι ξεχνάμε να χαμογελάμε.
Και κάθε χαμόγελο είναι πολύτιμο (ίσως πολλές φορές χωρίς να το σκεφτόμαστε, τα δικά μας να χαμόγελα να προσφέρουν χαρά σε κάποιον/α).

Περίπτωση πρώτη λοιπόν, θα αναφερθώ σε ένα βροχερό πρωινό (κατά της 10 μην τρομάζετε η ώρα έτυχε, για τους λάτρεις του ύπνου) το οποίο ειρωνικά θύμιζε το ύφος της κοπέλας με το δίσκο. Κρύο και μουντό (σα να της έχεις σκοτώσει το μισό γενεαλογικό δέντρο ένα πράγμα).
Ήταν να σε πιάνει αγωνία.
Θα με σερβίρει; Θα με βρίσει; Θα με σκοτώσει;!
Όχι τίποτα άλλο η κοπέλα ήταν εμφανίσιμη, με τόσο όμορφα χαρακτηριστικά και εκείνη η ξινίλα να της στερεί τόσα μα τόσο πολλά.

Παράδειγμα δεύτερο και πήρε σάρκα και οστά μια Τρίτη σε μια καφετέρια παραπλεύρως της προαναφερθείσας, όπου συνάντησα κάτι πρωτόγνωρο.
Τη σερβιτόρα ρομπότ.
Ναι, καλά διαβάζεις!
Μιλάμε για περίπτωση που σε αφήνει άλλαλο (αν φυσικά τα παρατηρείς και μετά τα γράφεις – γκουχου γκουχου).
Εκείνη λοιπόν η κοπέλα, από την πρώτη ως και την τελευταία στιγμή του καφέ μας, διατηρούσε μια έκφραση.
Δηλαδή καμία έκφραση.
Τυπικότατη στο καθήκον της (προς τιμήν της) πολύ γρήγορη και χωρίς λάθη στο σέρβις της, αλλά είτε υπήρχε ως παρουσία στο χώρο είτε όχι, ένα και το αυτό!
Ακόμα και η πρώτη κοπέλα έκανε αισθητή την παρουσία της μέσω της ξινής της μούρης.
Φυσικά κανένα χαμόγελο ή ίχνος ζωντάνιας.

Το σοκ βέβαια ήρθε όχι από σερβιτόρα αλλά από ένα μπάρμαν – σερβιτόρο, ο οποίος έκανε τον σωστότερο καφέ που έχω πιει και απολαυστικό ως αποτέλεσμα!
Είχα την τιμητική μου εκείνη την μέρα και είχα κλείσει το μαγαζί για τα γενέθλια μου οπότε σα μικρή κυρία πάω στο μπαρ περιμένοντας τους φίλους να έρθουν και τότε συνειδητοποιώ πόσο γλυκό χαμόγελο έχει ο «δημιουργός» του καφέ μου (τα εγκεφαλικά βέβαια ήρθαν αργότερα, μην γίνουμε και ρεζίλι)!
Τζινάκι απλό και μουσάκι με ελαφρές γωνίες στο πρόσωπο (αδυναμία μεγάλη της γράφουσας)
Τι να πει κανείς όμως αφού δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα κατά τη διάρκεια της βραδιάς αφού κοιτούσα από μακριά στα κλεφτά (είχα ξεχάσει τα γυαλιά στο σπίτι η ηλίθια)
Να μην σας κρατάω σε αγωνία στο τέλος της βραδιάς, ζήτησα σφηνάκι : «Βάλε δυο σφηνάκια τεκίλα»
“Ε, δεν έχει τεκίλα , θες ursus;”
“Ε ναι”
“Θα πιείς;”
“Α, για μας είναι..” (ήθελα να πω όχι για τον απέναντι)

Ένα story με αρχή που ποτέ δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει και που ξεκίνησε με ένα χαμόγελο!!
Ένα χαμόγελο μπορεί να είναι μια αρχή για κάτι που κανείς δεν ξέρει. Και φυσικά δεν ξέρετε και ποιος μπορεί να σας παρατηρεί.

Είναι δύσκολος ο κόσμος εκεί έξω ειδικά όταν κρατάς ένα δίσκο στα χέρια και προσπαθείς να βγάλεις την μέρα από μπροστά σου, αλλά μήπως η μέρα θα βγει λίγο πιο εύκολα αν σκάσεις ένα χαμογελάκι παραπάνω;;

Τι λες;;

LoveLetters