Το τέλος δεν ήρθε…. ακόμα.

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Κάθομαι απέναντι σου σαν ξένη.

Με κοιτάς και το μυαλό μου χάνεται.

Πόσα πράγματα θα’θελα να σου πω.

Κι όμως, κάθε φορά που σε κοντεύω σιωπή.

Μια σιωπή που ουρλιάζει μέσα μου.

Κάποτε με κοιτούσες στα μάτια και ήξερες. Με άκουγες, με διάβαζες.

Τώρα; Έπαψες να με ακούς; Σταμάτησες να με διαβάζεις;

Τι συνέβει ποτέ δεν κατάλαβα. Τι σου έκανα; Τρόμαξες; Στο είχα πει… «Μην με πλησιάζεις γιατί θα τρομάξεις, με όλα όσα νιώθω. Μην με αγγίξεις γιατί θα καείς.»

Δεν μ’άκουσες και κοίτα τώρα. Δυο ξένοι που σε μια στιγμή γίνανε ξένοι. Που μόλις ειπώθηκαν όλα όσα είχαμε μέσα μας αντί να μας κάνουν ένα, μας κόψανε σε 1000 κομμάτια.

Κι όμως το βλέμμα σου εγώ ακόμα το διαβάζω και δεν είναι στο μυαλό μου.

Δεν είναι πως διαβάζω αυτά που θα’θελα να πεις.

Το βλέμμα σου δεν άλλαξε. Εσύ άλλαξες. Κι όσο και να προσπαθείς να το κρύψεις εγώ αυτό το βλέμμα το ξέρω καλύτερα απο όλους.

Δεν έκλεισε αυτή η ιστορία μην το ξεχάσεις αυτό. Κάποια στιγμή θα ειπωθούν και όλα όσα δεν τολμήσαμε να πούμε. Το τέλος δεν ήρθε…. ακόμα.