Το πεπρωμένο του, ξέρεις δεν κατάφερε κανείς να το νικήσει.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πώς το λέει σε εκείνο το τραγούδι ο Νταλάρας; “Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία..”
Κι αυτό το πεπρωμένο, ξέρεις δεν κατάφερε κανείς να το νικήσει. Όσο κι αν προσπαθείς να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου, να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι, το πεπρωμένο πάντα θα βρίσκει τον τρόπο του. Μπορεί να πολεμάς, να αντιστέκεσαι, να προσπαθείς να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων, αλλά στο τέλος, αυτό που είναι γραφτό, θα συμβεί.
Ίσως για λίγο να νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο. Ότι οι αποφάσεις σου είναι αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον σου. Κι όμως, με έναν παράξενο και ανεξήγητο τρόπο, τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους, ακόμα κι όταν όλα φαίνονται χαοτικά. Οι στιγμές που νομίζεις πως τα πάντα εξαρτώνται από σένα, είναι οι ίδιες που το πεπρωμένο κινείται σιωπηλά, αλλά με ακρίβεια, οδηγώντας σε εκεί που πρέπει να πας.
Όταν κοιτάς πίσω, καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Οι άνθρωποι που συνάντησες, οι επιλογές που έκανες, ακόμα και οι στιγμές που πίστεψες ότι έκανες λάθος, ήταν όλα μέρος ενός σχεδίου που δεν μπορούσες να δεις τότε. Και ξέρεις κάτι; Εκεί που εσύ βλέπεις ήττες, απογοητεύσεις και αποτυχίες, το πεπρωμένο μπορεί να στήνει το επόμενο βήμα για κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που ούτε καν είχες φανταστεί.
Ο αγώνας σου δεν είναι να νικήσεις το πεπρωμένο. Ο πραγματικός αγώνας είναι να μάθεις να το αποδέχεσαι. Να καταλάβεις ότι μερικά πράγματα απλώς πρέπει να συμβούν και ότι δεν είναι όλα στα χέρια σου. Ίσως, τελικά, να μην είναι θέμα ελέγχου, αλλά εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνης στο γεγονός ότι ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, και πως ό,τι κι αν σου φέρει το πεπρωμένο, έχει τον δικό του σκοπό. Κι εσύ, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να συνεχίσεις να περπατάς, με ανοιχτή καρδιά, αφήνοντας το πεπρωμένο να σε πάει εκεί που πραγματικά ανήκεις.
Να ζήσεις τη διαδρομή, να την κάνεις να αξίζει. Κι αν λοξοδρομείς πού και πού, δεν πειράζει…