Το παρελθόν μου είναι δικό μου κι εσύ δεν έχεις λόγο σ’ αυτό.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά, πότε ακριβώς κατάλαβα πως σ’ ερωτεύτηκα. Πότε σ’ αγάπησα. Μπορώ όμως να σου πω, πως η αγκαλιά σου είναι πια το λιμάνι μου. Πως τα χέρια σου, είναι το μόνο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι. Το μόνο μέρος που ηρεμώ, ριγώ και απελευθερώνομαι.

Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά, ποια μαγικά κλειδιά σου ήταν αυτά που με ξεκλείδωσαν και άνοιξαν μ’ ευκολία τα εσωτερικά μου τείχη. Μπορώ όμως να σου πω, πως κατάφερες να γίνεις απαραίτητος πια στην καθημερινότητά μου. Μπορώ να σου πω, πως έγινες πρωταγωνιστής στα όνειρα που κάνω, για τα χρόνια που θα έρθουν.

Είσαι το παρόν μου και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να το φανταστώ πιο όμορφο. Είσαι το μέλλον μου και πραγματικά δεν θα μπορούσα να το φανταστώ πιο ελπιδοφόρο. Σου έχω χαρίσει το τώρα μου και το μετά μου, όσο όμως κι αν σ’ αγαπώ, το παρελθόν μου δεν σου ανήκει.

Δεν σου κρύφτηκα. Ποτέ μου δεν το έκανα. Σου μίλησα για μένα και για όσα ήθελες να μάθεις. Τι νόημα έχει όμως, να σκαλίζεις συνεχώς το παρελθόν μου και να με κρίνεις γι’ αυτό; Γιατί επιτρέπεις να σε στοιχειώνουν πράγματα που δεν έχουν πια καμία σημασία;

Δεν ντρέπομαι για όσα έχω κάνει. Όλα αυτά είναι που μ’ έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Αυτό που εσύ αγάπησες. Δεν ντρέπομαι για όσα έζησα, για όσα επέλεξα. Ακόμη και τα λάθη μου, είχαν κάτι να με διδάξουν και τα σέβομαι. Τα σέβομαι, αλλά απ’ την πρώτη κιόλας δική μας στιγμή, τα άφησα πίσω μου. Τα κλείδωσα στο χρονοντούλαπο, εκεί που ανήκουν κι επικεντρώθηκα στο τώρα και στο μετά μας. Στο κοινό μας παρόν. Στο κοινό μας μέλλον.

Μην βασανίζεις κι εμένα και τον εαυτό σου. Όσα έγιναν πριν σ’ αγγίξω, όσα έγιναν πριν σε φιλήσω, ας μείνουν εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν. Σ’ αυτό, που με όλα τα λάθη και τα σωστά του, με οδήγησε όπου έπρεπε να καταλήξω. Σε σένα.