Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό που ζω. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό το “μαζί” που ζούμε. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα το θες, για πόσο ακόμη θα το ζητώ.
Δεν κρατάνε όλα για πάντα. Κάποιες σχέσεις έρχονται στη ζωή μας, για να μας διδάξουν καινούρια πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται κοντά μας, για να μας δείξουν νέους δρόμους, καινούρια μονοπάτια. Έρχονται να μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε άθικτα μέχρι τότε κομμάτια του εαυτού μας και μετά απλά φεύγουν.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό το “μαζί” που ζούμε. Ξέρω όμως πως είναι τόσο όμορφο και πρωτόγνωρο που βουρκώνω και μόνο στη σκέψη πως θα τελειώσει κι ας ξέρω πως είναι σχεδόν αναπόφευκτο…
Ότι κι αν γίνει αύριο, θέλω να ξέρεις πως το λίγο ή το πολύ που θα ζήσουμε, θα μείνει μέσα μου για πάντα. Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι. Τα πάντα. Για πάντα. Θέλω να θυμάμαι, γιατί ακόμη κι αν κάποια στιγμή περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού, δεν θα είμαι ποτέ πια η ίδια. Δεν θα είμαι η ίδια, γιατί σε τόσο μικρό διάστημα κατάφερες να με κάνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Κατάφερες να ανοίξεις το βλέμμα και το μυαλό μου μ’ έναν μοναδικό τρόπο. Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να σε μιμηθώ. Προσπάθησα να είμαι τόσο “τέλεια” όσο εσύ. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Ξέρω μόνο ότι προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό το “μαζί” που ζούμε. Ξέρω όμως πως όταν τελειώσει, θα θέλω να με θυμάσαι που και που και να γεμίζει χρώματα και όμορφες μνήμες το μυαλό σου. Ξέρω πως θέλω όταν ακούς το όνομά μου να χαμογελάς.
