Το θανάσιμο αγκάλιασμα της θλίψης σου…

Γράφει η Luna Punk.

Η θλίψη είναι επικίνδυνη…
Τρέφεται από τον αέρα σου και σου τρυπάει τα σωθικά
Κι αν την αφήσεις έχει την δύναμη να σε κατασπαράξει ολοζώντανο.
Εμφανίζεται τις νύχτες.
Λίγο πριν προλάβει ο Μορφέας να σε πάρει,οι σκέψεις σου θολώνουν το μυαλό και τότε ξεπροβάλλει Εκείνη…
Θυμίζει την πιό όμορφη και μυστήρια γυναίκα που έχεις ποτέ σου συναντήσει.
Δεν έχει σκιά… έχει μονάχα δυό πελώρια κατάμαυρα φτερά που την κυκλώνουν.
Την κοιτάζεις κατάματα αλλά δεν την βλέπεις.
Δεν μπορείς να τη δείς..
Προσπαθείς… μα δεν τα καταφέρνεις..
Η μορφή της σε ξεγελάει.
Γελάει μαζί σου…
Σε παρασέρνει σ’ένα ξέφρενο μαγεμένο χορό.
Το έρεβος της νύχτας σε στοιχειώνει ολόκληρο.
Είσαι μόνος με μόνο σύμμαχο τον εαυτό σου..
Ψάχνεις για μια χαραμάδα σωτηρίας.
Μα είσαι μόνος…
Πουθενά φως να κρυφτείς…
Κι Εκείνη να σε τυλίγει απαλά με ένα σάβανο..
Προσπαθείς να ξεφύγεις… μα είναι ζεστό το σάβανο..
Κι Εκείνη συνεχίζει να σε τυλίγει.
Και ‘σύ δεν θέλεις άλλο να παλεύεις…
Δεν αντέχεις άλλο…
Κουράστηκες…
Μαζί μ’έναν πνιχτό αναστεναγμό αφήνεσαι στα χέρια της. Είναι ζεστά τα χέρια της και γνώριμα..
Γι’αυτό αφήνεσαι…
Μύριζει Θάνατο… Μα εσύ αφήνεσαι..
Κι όσο εσύ αφήνεσαι άλλο τόσο Εκείνη σε τυλίγει..
Ο αέρας σου τελειώνει.
Σε πνίγει….
Μα την αφήνεις..
Κι όσο την αφήνεις Εκείνη συνεχίζει να σε τυλίγει.
Κι έπειτα…
ΣΙΩΠΗ.

LoveLetters