Γράφει η Κική Γ.
Έφυγες, απλά και ήσυχα. Έφυγες, δεν πέθανες. Υπάρχεις. Αυτή η λέξη γαλήνεψε την ψυχή μου και μαλάκωσε την καρδιά μου. Ποτέ δεν θα πεθάνεις μέσα μου. Η καρδιά μου αφουγκραζόταν τη δική σου, τα κορμιά μας γινόταν ένα και κούμπωναν και η ανάσα μας κοβόταν. Ένα μαγικό και ασύλληπτο συναίσθημα.
Ζήσαμε μαζί, κάναμε όνειρα και ευχές όταν τα αστέρια έπεφταν. Ζήσαμε μαζί και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Όλα τα θέλω μας μαγικά πραγματοποιούνταν. Ένας αληθινός Παράδεισος ήταν το “μαζί” και η ευτυχία πήρε σάρκα και οστά. Ναι υπάρχει και αυτή η λέξη. Νομίζω οι περισσότεροι φοβόμαστε και να τη σκεφτούμε. Εμείς την νοιώσαμε, την κατακτήσαμε και την ρουφήξαμε.
Θα είσαι πάντα ζωντανός και πάντα οι αναμνήσεις θα ξαναζωντανεύουν στη μνήμη μου. Θα μου θυμίζουν πως ευλαβικά θα πρέπει να κρατώ ζωντανές τις σελίδες που γράψαμε με έρωτα, πάθος, συναίσθημα και ψυχή.
Τα σημάδια σου μέσα μου, θα μου θυμίζουν την ύπαρξη σου, γιατί “έγραψες“ στο σημαντικότερο σημείο του κορμιού μου. Την ψυχή μου.
Σημείο που ό,τι γράφεται μένει ανεξίτηλο στο χρόνο και στις όποιες επιθυμίες προσελκύει ο χαρακτήρας μας. Έφυγες σαν κλέφτης, μα άφησες πίσω σου όλα τα τιμαλφή. Κανένας μεγάλος έρωτας δεν πεθαίνει.
Ζει και υπάρχει μέσα μας και σιγοκαίει και ψάχνει το τίποτα να αναζωπυρωθεί. Είμαι εδώ και μια σου κίνηση θα ανάψει πυρκαγιά και κανένας και τίποτα δεν θα είναι σε θέση όχι να τη σβήσει, μα ούτε καν να την αντιμετωπίσει. Ας καούν τα πάντα. Αυτός είναι ο δικός μας έρωτας. Ανεξέλεγκτος και πάντα ζωντανός.