Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Τελικά καταλαβαίνω πως αυτοί που ήθελαν να σε χάσουν ήταν οι χαμένοι και όχι εσύ. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλησαν την αγάπη σου, που δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν πόσα πολλά μπορούσες να τους δώσεις. Για σκέψου καλά, εσύ τι έχασες; Έναν άνθρωπο, μα ποιον άνθρωπο;
Κάποιον που θα κάνει τα πάντα για σένα, κάποιον που θα υπερπηδούσε κάθε εμπόδιο;
Όχι μάτια μου έναν δειλό άνθρωπο έχασες, έναν άνθρωπο που μπρος στο θεριό του έρωτα, φοβήθηκε, έκανε πίσω, τραβήχτηκε. Έναν άνθρωπο που όταν είδε την χημεία αναμεσά σας δείλιασε. Γιατί είναι φορές που αν το συναίσθημα είναι μεγάλο σε φοβίζει. Έτσι φόβισε κι εκείνον.
Μα αλήθεια να σε ρωτήσω κάτι. Θα ‘θελες έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου; Γιατί εγώ Θα ήθελα έναν άνθρωπο τρελό, όσο τρελή είμαι κι εγώ. Αυτόν που δεν θα υπολόγισε τίποτα, ούτε ώρα, ούτε μέρα, ούτε χιλιόμετρα. Εκείνον που θα μου έστελνε απλά ένα μήνυμα στο κινητό που θα έγραφε “κατέβα είμαι από κάτω”. Έναν άνθρωπο αυθόρμητο, που δεν θα σκέφτεται πολύ θα αφήνει την καρδιά να τον οδηγεί.
Έναν τέτοιο άνθρωπο θα ‘θελα, όχι εκείνον που τον κυβερνά το μυαλό και σιωπά η καρδιά. Τίποτα λιγότερο. Να μη συμβιβάζεσαι. Η ζωή δεν θέλει συμβιβασμούς πόσο μάλλον ο έρωτας. Μόνο τρέλα, αυτό θέλει. Τρέλα.