Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Τα καλύτερα ξεκαθαρίσματα ανθρώπων γίνονται στις καλύτερες και στις χειρότερες στιγμές της ζωής σου.
Εκεί που χρειάζεσαι κάποιον να γίνει το χέρι που θες να κρατήσεις και εκεί που θες έναν άνθρωπο να χαρεί με τη χαρά σου. Και εκεί οι άνθρωποι παύουν να είναι δεδομένα εκεί.
Εκεί οι άνθρωποι που νόμιζες πως θα είναι εκεί απλά δεν είναι. Και το χέρι που περίμενες για να κρατηθείς δεν υπάρχει αλλά τη θέση του έχει πάρει ένα άλλο, ένας άλλος άνθρωπος που ούτε τον φανταζόσουν.
Και στη χαρά σου όμως κάποιοι θα χαρούν ειλικρινά, έστω και σιωπηλά και θα χαμογελάσουν από την ψυχή τους. Και αυτοί που πίστευες ότι θα χαρούν πραγματικά έχουν εν τέλει ένα παγωμένο και ψεύτικο χαμόγελο που σε κάνει να απορείς αν στ’ αλήθεια τους έχεις επιλέξει αυτούς τους ανθρώπους και για ποιόν λόγο επέλεξες να είναι εκεί.
Απορείς αν στ’ αλήθεια είναι πραγματικά τα αισθήματα τους για εσένα τα χρόνια που πέρασαν. Αν σου έδειξαν δείγματα ότι δεν θα είναι εκεί αλλά εσύ δεν τα έβλεπες γιατί τους εμπιστεύτηκες, τους νοιάστηκες, τους άνοιξες ένα σπίτι και μια καρδιά για να μπουν και να φωλιάσουν.
Μα στην πιο δύσκολη ή στην πιο όμορφη στιγμή σου, αυτοί άνοιξαν την πόρτα και έφυγαν σιωπηλά ή έμειναν μονό από τυπική υποχρέωση και ανούσια δικαιολογία.
Ξέρεις δεν είναι δεδομένο πως οι άνθρωποι σε θυμούνται μόνο στα ευχάριστα και σε ξεχνάνε στα δυσάρεστα.
Αν κάποιος είναι εκεί, είναι πάντα εκεί και σε όλα.
Και αν κάποιος δεν είναι εκεί από επιλογή να θυμάσαι πως δεν ήταν ποτέ εκεί πραγματικά και ολοκληρωτικά.
Και όσες δικαιολογίες και αν βρει δεν θα είναι ποτέ μα ποτέ εκεί πραγματικά για εσένα.
Γιατί αν κάποιος δεν θέλει, απλά δεν θέλει, και αν κάποιος θέλει, δεν χρειάζεστε να στο πει, το δείχνει.
Τα καλύτερα ξεκαθαρίσματα γίνονται πάντα όταν τους χρειάζεσαι, να περάσετε μια όμορφη στιγμή μαζί, να κλάψεις στον ώμο τους, να χαρούν με τη χαρά σου και να συμπαρασταθούν στη λύπη σου. Μέχρι τότε δεν ξέρεις ποιος πραγματικά είναι δίπλα σου.