Τη ζήλια εσύ τη γεννάς κι εσύ τη σκοτώνεις.

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.

Είναι ωραίο να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά γιατί τίποτα και κανείς δεν είναι ποτέ δεδομένος αλλά με ένα μέτρο όχι και να τρελαίνεσαι.

Είναι ωραίο να ζηλεύεις λιγάκι γιατί δείχνεις ενδιαφέρον και παράλληλα ότι δεν κοιμάσαι κιόλας αλλά τόσο όσο.

Το θέμα σε όλα είναι τα όρια. Το πολύ και το λίγο πειράζουν. Πρέπει να χεις κρίση και αντίληψη. Να ξέρεις πώς να φερθείς και γιατί.

Οτιδήποτε πέρα από τα όρια, σου κάνει κακό. Σε σένα πρώτα. Σε χαλά. Σε αρρωσταίνει. Και όλο αυτό γιατί να το κάνεις στον εαυτό σου; Γιατί εσύ το κάνεις. Ξεκάθαρα. Πρώτα δείχνεις ανασφαλής και λίγη. Να μπεις σε συγκρίσεις γιατί; Να ζηλέψεις γιατί;

Όλα ξεκινούν από το πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου. Πόσο ψηλά σε έχεις. Αν έχεις καταπολεμήσει ανασφάλειες κόμπλεξ, κατάλοιπα και βιώματα, πόσο σε επηρεάζουν οι γνώμες άλλων ή τι έχει συμβεί στον περίγυρο. Για να ζηλέψεις, πέρα από την αφορμή που πήρες ή δημιούργησες, από την κατάσταση που μεγέθυνες και πόσο, σημαίνει πως υποσυνείδητα έστω θεωρείς πως κάτι έχεις να ζηλέψεις. Από κάποιο άλλο πρόσωπο κατά κύριο λόγο, από μια άλλη κατάσταση κατά δεύτερο.

Γιατί να έχεις εσύ να ζηλέψεις κάτι παρακαλώ; Γιατί να καταδεχτείς να το κάνεις; Καταρχήν από εκείνη κιόλας τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις ότι άθελα σου δίνεις σάρκα και οστά στο φάντασμα σου. Δίνεις και στον άλλον/σε αυτόν που είναι δίπλα σου την αίσθηση ότι κάτι είναι, κάτι έχει και σε ενεργοποίησε/ζηλεύεις και έτσι τον κάνεις να το δει μέσα από τα δικά σου μάτια. Δηλαδή εξιδανικευμένο. Θεοποιημένο. Και εσένα πιο λίγη, πιο μικρή. Πιο κάτω. Δε σκέφτεσαι βέβαια τότε έτσι όπως είσαι θολωμένη ότι πιθανώς έχει κάτι που θεωρείς καλύτερο από σένα, αλλά τα υπόλοιπα; Γιατί σίγουρα θα υστερεί και κάπου. Θα χει και αρνητικά. Όλα πακέτο είναι και μέσα από συν κ πλην βγαίνει η σούμα και τι ταιριάζει στον καθένα.

Και γιατί να μην είσαι υπεράνω; Να τα χεις βρει με σένα και να αναγνωρίζεις κάτι ωραίο προς όποιο από τα χαρακτηριστικά του; Και να το κάνεις μεγαλόφωνα και να το κοιτάτε μαζί. Μέσα σου όμως ξέρεις ότι δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα και από κανέναν. Πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αξιοζήλευτος ο ίδιος. Έχει τα δικά του προτερήματα και τα δικά του μείον. Αλλά είναι γνήσιος, αυθεντικός. Γιατί να μην έχεις αέρα λοιπόν; Γιατί χρηματιστήριο είναι όλα και εσύ θέτεις πρώτα την αξία σου. Και αυτό το ταβάνι είναι τα πάντα και τίποτα. Η αξία η ουσία η ακτινοβολία που εσύ προβάλεις. Και θα φτάσει και στον άλλον. Έτσι θα σε δει. Σαν φως.

Να είσαι ανώτερη λοιπόν. Να χεις το κεφάλι ψηλά και να πιστεύεις σε σένα. Ότι δε σ’ αρέσει να το αλλάζεις για να φτάσεις στον δικό σου ιδεατό εαυτό. Μόνο αυτόν ανταγωνίζεσαι. Και στο κάτω κάτω και τρελή δεν είσαι. (Μην είναι χαζή όμως η αφορμή. Του τύπου κοίταξε, έκανε like, της μίλησε. Γιατί μάτια έχουμε όλοι και βλέπουμε. Φυλακισμένος δεν είναι κανείς και έτσι δε θα είχε και νόημα να διάλεγε εσένα.) Αν σου χει δώσει όμως, το δικαίωμα, την αφορμή, από το να σε τρελαίνει και να βγάζει μια διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού σου, να φεύγεις. Να σαι κυρία. Μη ρίχνεις το επίπεδο σου. Καλύτερα γεγονός παρά αφορμή. Η αφορμή σπέρνει την τρέλα, γεννά τον παραλογισμό, μεγαλώνει μέσα σου και σε κάνει μικρή, σε κατατρώει σιγά σιγά. Και αυτό δεν αξίζει για κανέναν. Μην το επιτρέπεις. Τη ζήλεια εσύ τη γεννάς και συ τη σκοτώνεις.   

LoveLetters