Ώρα 9.18 π.μ. , πλατεία Σ…. Κόσμος παντού. Σοκάκια, πεζοδρόμια, καφετέριες, γεμάτα. Παράξενο για τόσο πρωί. Κάθομαι στο λεωφορείο και χαζεύω φιγούρες. Μια γριά κυρία καθαρίζει τα μεγάλα καφέ γυαλιά της. Ένας κύριος παίζει τα δάχτυλά του ρυθμικά πάνω στο τάμπλετ. Δε πέρασαν ούτε δέκα λεπτά και να… Κατάφερες με τα νύχια σου να γρατζουνίσεις το μυαλό.
9.30 π.μ. ήσουν στη στάση, 9.35 π.μ. έξω απ’ τη δουλειά. Μύριζες καφέ ελληνικό και ελαφριά γεύση τσιγάρου στο στόμα. Δεν ήθελες φλυαρία. Επέλεγες τυπικότητες. «Καλημέρα!», ένα φιλί βιαστικό στο δεξί μάγουλο κι ένας σιωπηλός ψίθυρος στο αυτί «Το απόγευμα, την ίδια ώρα, στο γνωστό στέκι». Μου άρεσαν οι κινήσεις σου, σε έκαναν γοητευτικό.
Πόσες φορές στο γνωστό παγκάκι, με χυμό ροδάκινο στο χέρι, με ηλιόσπορους στις ποδιές μας και καυτό αλάτι να τσούζει για ώρες τα χείλη… Δε σ’ ένοιαζε. Σ’ άρεσε κι ας μην το λες.
Όταν η μέρα κουραζόταν και άνοιγε την πόρτα της στη νύχτα, ήταν η ώρα που με κρατούσες απ’ το χέρι και χάζευες τα χρώματα. Τα ίδια χρώματα, στο ίδιο παγκάκι, στην ίδια πλατεία.
Ο κυριούλης απέναντι χαμογέλασε. Χαμογέλασε πονηρά σαν να ήξερε τι σκεφτόμουν. Ποια είμαι και πού είμαι. Χαμογέλασα κι εγώ. Δεν αντιστάθηκα. «Στο χαμόγελο να απαντάς με χαμόγελο. Οι άνθρωποι σπάνια χαμογελούν…» Αυτά τα λόγια σφύριζαν κλεφτά και δε μπόρεσαν να σωπάσουν.
Το χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο είναι που κάνει τα σώματα να μιλούν μεταξύ τους. Αυτή η έκρηξη είναι που σε κάνει να νιώθεις ότι υπάρχεις για ένα σκοπό, ότι ξέρεις ποιος είσαι και τι κυνηγάς.
Ο οδηγός σταμάτησε στην οδό Τ… Ο κόσμος για κάποιο λόγο άρχισε να οχλαγωγεί και να ξεφυσά.
«Η αγάπη δε φαίνεται στα εύκολα ή στα δύσκολα. Η αγάπη φαίνεται στην καθημερινότητα». Στα «εύκολα» και στα «δύσκολα» δεν είσαι εκεί. Είσαι κοντά στο σπίτι με τις ροδιές και επιλέγεις να είσαι μόνος. Καλύτερα μόνος; Δε ξέρω… Η καθημερινότητα είναι αυτή που υφαίνεις θηλιά θηλιά κάθε μέρα. Το ίδιο πλεκτό χειμώνα καλοκαίρι, με τους κόμπους του και τις δεξιοτεχνίες του. Αυτή την απάντηση θα σου δώσω.
Το λεωφορείο ξεκίνησε και πάλι. Πατάω το κουμπί για να σταματήσει στην επόμενη στάση. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι. Κάποιος άλλος κουρασμένος να πάρει τη θέση μου. Ας σηκωθώ. Ας προχωρήσω.
Λέγομαι Σταυρακάκη Ειρήνη, είμαι 23 ετών απόφοιτη Πανεπιστημίου Κρήτης, τμήματος Φιλολογίας. Τόπος καταγωγής μου είναι ένα επαρχιακό χωριό του Ηρακλείου Κρήτης. Είμαι κάτοχος διπλώματος γνώσης ηλεκτρονικών υπολογιστών (ecdl), δίπλωμα αγγλικής γλώσσας (lower), γνωρίζω ωστόσο, σε επίπεδο βασικής επικοινωνίας ιταλικά και γαλλικά. Ασχολούμαι με ένα ιδιαίτερο είδος μουσικής, τη «βυζαντινή μουσική», από τα 11 μου χρόνια. Το πάθος της γραφής είχε ξεκινήσει ήδη από το Γυμνάσιο με τη μορφή προσωπικού «ημερολογίου». Στο Πανεπιστήμιο όμως, αυτό το πάθος πήρε σάρκα και οστά στο σεμινάριο «Δημιουργικής Γραφής», με τη βοήθεια μιας εξέχουσας καθηγήτριας, της κυρίας Αγγέλας Καστρινάκη. Στο σεμινάριο αυτό, έμαθα να χαλιναγωγώ το συναίσθημα και να το «εξισορροπώ» με τους κανόνες της γραφής. Η λογοτεχνία είναι ένας πειρασμός, σύμφωνα με τον OscarWilde «Η μόνη λύση για να απαλλαγείς από ένα πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν».
