Τελικά σ’ αγαπάω, κι ας μην το μάθεις ποτέ..

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

«Πώς είσαι;»
«Αρκετά καλά.»

Ψέματα… Ψέματα σου είπα εκείνο το βράδυ όταν με ρώτησες αν είμαι καλά. Δεν ήμουν καλά, ούτε τότε, ούτε τώρα.

Συνένοχοι στο ψέμα ήταν το κρύο εκείνης της χειμωνιάτικης νύχτας, η ντροπή που έπνιξε τη σιγουριά μου, η στάση μου που προσποιούταν αδιαφορία, και η στεναχώρια για όλα εκείνα που δεν είπα. Και βέβαια, η απογοήτευση για όλα όσα ήξερα ότι δεν θα ακούσω ποτέ από εσένα.

Τα μάτια μου σου είπαν ψέματα, γιατί δεν ήθελα να στραφούν προς το μέρος σου. Ήθελα να σε κοιτάξω, αλλά δεν ήθελα να με δεις εσύ. Είναι αστείο πώς μπερδεύομαι. Νομίζω ότι, αν σε αποφύγω, θα γίνω αόρατος, ότι θα κρυφτώ πίσω από έναν τοίχο που έχω χτίσει για να μην πληγώσω τον εαυτό μου. Έναν τοίχο, ψεύτικο, σαν αντίδραση στον δικό σου, γιατί δεν αντέχω να χτυπάω το κεφάλι μου πάνω του ελπίζοντας πως μια μέρα θα γίνει πόρτα.

Εγώ, ο ειλικρινής, έλεγα στον εαυτό μου ότι μπορώ να κοιμηθώ δίπλα σου χωρίς να δεθώ. Ψέματα έλεγα… γιατί εγώ, που πάντα ήξερα ποιος είμαι, τώρα δεν γνωρίζω καν τον εαυτό μου. Έχω χαθεί μέσα σε μισοτελειωμένες λέξεις, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, και στιγμές που δεν ταίριαξαν ποτέ. Χάνομαι στο χάος που με τραβάει κοντά του, ενώ ζητάω απεγνωσμένα λίγη τάξη.

Πάντα τρέχω προς το σκοτάδι, μέσα σε μονοπάτια με σημάδια που γράφουν “κίνδυνος”, χωρίς ποτέ να κουβαλάω φακό. Και, ίσως, όλα αυτά που σου λέω να είναι ψέματα. Δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω τι είναι αλήθεια και τι όχι μέσα στο χάος που υπάρχει στο κεφάλι μου.

Σήμερα σε αγαπάω. Χθες σε μισούσα. Αύριο, ποιος ξέρει; Ακόμα και οι τοίχοι στα μέρη που συναντιόμασταν είναι πιο ειλικρινείς από εμένα. Αυτοί δεν κρύβονται, δεν λένε ψέματα. Έχουν τα σημάδια της αλήθειας τους χαραγμένα επάνω τους και τα κουβαλάνε για πάντα.

Ίσως κάποιος άλλος σου φωνάξει την αλήθεια που δεν μπορώ εγώ να πω.

Σε παρακαλώ, φύγε. Ένιωσα τη χημεία μας, και ίσως, αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο, να χανόμουν μαζί σου σε ένα υπέροχο, καταστροφικό πείραμα. Όμως δεν θέλω να χαθώ, γιατί ξέρω ότι θα χαθώ μόνος. Το δικό σου στοιχείο θα υπερισχύσει, και εγώ θα μείνω να ψάχνω τα κομμάτια μου. Δεν θέλω να χαθώ γιατί ξέρω ότι δεν θα χαθείς μαζί μου.

Θες την αλήθεια; Είσαι μια σκιά, μια ψεύτικη μορφή σκοταδιού που χρησιμοποιώ για να κρύβομαι από το φως της ημέρας. Μια προσωρινή διαφυγή για το μυαλό μου που πονάει από τη μοναξιά. Σε χρειάζομαι όχι γιατί θέλω να περπατήσουμε μαζί, αλλά γιατί δεν αντέχω να περπατάω μόνος.

Είσαι η φαντασίωση μιας γυναίκας που έχει παίξει σε χίλιες ταινίες, γιατί είχες όλες τις προδιαγραφές του μυστηρίου. Έπαιξες τον ρόλο σου σε σκηνές παραμυθιού, σε όνειρα που δεν έζησα ποτέ. Μα δεν ήσουν ποτέ πραγματική. Δεν είσαι εσύ αυτή που φαντάστηκα. Είσαι κάτι ξένο, κάτι που ποτέ δεν πρόλαβα να γνωρίσω αληθινά.

Δεν σε αγαπάω, άκουσέ με. Αγαπάω αυτό που θα μπορούσες να είσαι, αλλά όχι εσένα. Όχι εσένα…

Αυτά έλεγα χθες, όταν μιλούσα με τον οργισμένο εαυτό μου. Σήμερα, όμως, λέω άλλα. Μιλώ με μια φωνή που δεν ξέρω αν πιστεύω. Ειλικρινής ή όχι, το μόνο που ξέρω να πω είναι:

«Ψέματα έλεγα… τελικά σ’ αγαπάω, αλλά με μια αγάπη που ποτέ δεν θα γνωρίσεις.»