Τελικά πίνουμε για να ξεχάσουμε ή για να μιλήσουμε;
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Λέμε πως το αλκοόλ βγάζει από μέσα μας όλες τις αλήθειες που δεν έχουμε τολμήσει να παραδεχτούμε νηφάλιοι. Πως κάθε γουλιά μοιάζει με τον ορό της αλήθειας, προσπαθείς να του αντισταθείς αλλά καταλήγεις να ξεστομίζεις όσα ποτέ σου δεν φαντάστηκες ότι θα πεις. Ρέουν από μέσα σου τα λόγια σαν χείμαρρος και όσο κι αν παλεύεις να τα σταματήσεις δεν τα καταφέρνεις. Κάτι τα ωθεί να βγουν στην επιφάνεια. Κάτι τα σπρώχνει να αποκαλυφθούν και να ταράξουν τα ήρεμα νερά της ζωής σου.
Από την άλλη όμως, πόσες φορές πίνουμε για να ξεχάσουμε; Ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί και καπνίζοντας σβήνουμε στον καπνό και στο οινόπνευμα όσα μας πόνεσαν, όσα μας θύμωσαν, όσα θέλαμε να πούμε και τα πνίξαμε στις αναθυμιάσεις του αλκοόλ. Το ένα ποτήρι διαδέχεται το άλλο και σε κάθε γουλιά θάβουμε μέσα μας όλο και πιο βαθειά όσα θέλουμε τόσο πολύ να πούμε. Απλός ο λόγος όμως. Όταν είσαι μόνος σου και πίνεις σε ποιόν να πεις όλα όσα έχεις μέσα στο μυαλό σου; Δυστυχώς τα ντουβάρια και τα έπιπλα δεν έχουν την ικανότητα ούτε να ακούσουν ούτε και να απαντήσουν. Και η συνομιλία με τον εαυτό μας μόνο κακό μπορεί να κάνει σε τελική ανάλυση.
Έστω ότι αρχίζεις και λες σε κάποιον αόρατο άνθρωπο εκείνη τη στιγμή όλα όσα θα ήθελες να πεις σε κανονικούς ανθρώπους, τι ανακούφιση θα σου προσφέρει; Καμία. Έτσι λοιπόν, όταν πίνεις μόνος απλώς καταχωνιάζεις σε μία σκοτεινή γωνία του μυαλού σου όλα όσα κάποια στιγμή πρέπει να ξεστομίσεις. Και συσσωρεύονται και πλουτίζουν και αυξάνονται. Και μεγαλώνει η στοίβα και το μυαλό κάποια στιγμή θολώνει, πήζει, δεν χωράει άλλα. Που να τα χωρέσει άλλωστε. Πόσα να χωρέσει βασικά; Έχεις καταχωνιάσει τόσα μέσα σου που πλέον ξεχειλίζουν στην πρώτη ευκαιρία.
Και φτάνει η μέρα που πας έξω, για ποτό, με την παρέα σου ή με τον άνθρωπο που βασανίζει τις σκέψεις σου. Και εκεί δεν χρειάζεται καν να τελειώσει το μπουκάλι για να αρχίσεις να αδειάζεις. Στο τρίτο ποτό οι λέξεις κυλάνε αβίαστα πλέον. Μιλάς ακατάπαυστα, χωρίς ειρμό, χωρίς ροή. Πετάς σκόρπιες λέξεις από εδώ και από εκεί γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να μένουν άλλο στριμωγμένες στη γωνία του μυαλού σου. Εκτοξεύονται με μανία και στόχο έχουν να πετύχουν όσο περισσότερους γίνεται. Ή μάλλον όχι όσο περισσότερους γίνεται. Στόχο έχουν να πετύχουν όλους όσους αφορούν.
Και εκεί που μιλάς, μιλάς, μιλάς συνειδητοποιείς πως ζευγάρια ματιών είναι στραμμένα πάνω σου και σε κοιτούν αποσβολωμένα, ψάχνοντας να καταλάβουν τι συνέβη μόλις. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Τους έχεις συνηθίσει στη σιωπή. Να πίνεις να καπνίζεις και να έχεις ένα χαμένο ύφος που υποδηλώνει πως η σκέψη σου κάπου αλλού τρέχει εκείνη την ώρα. Και όταν σε ρωτάνε “μα καλά τι σκέφτεσαι και είσαι έτσι;”, η απάντηση που παίρνουν δεν είναι όλα όσα σκέφτεσαι εκείνη την ώρα. Είναι ένα ξερό και απλό “τίποτα μωρέ, απλώς αφαιρέθηκα λιγάκι.”. Αυτά που σκέφτεσαι εκείνη την ώρα τα φυλάς, τα κρατάς μέσα σου μέχρι να αραχνιάσουν και να ξεχαστούν – από τους άλλους, γιατί για σένα πάντα μέσα στο μυαλό σου θα είναι- και έπειτα από καιρό και αφού έχουν ξεχαστεί να κάνεις το μεγάλο “μπαμ” και να τα διαλύσεις όλα.
Δεν ξέρω όμως τι είναι χειρότερο τελικά. Να πίνεις και να θάβεις μέσα σου τις αλήθειες που πρέπει να ακουστούν ή να πίνεις και κάθε σου γουλιά να είναι και μία ντόμπρα που κουβέντα που ίσως την επόμενη μέρα σε φέρει σε πολύ δυσάρεστη θέση;
Όπως και να έχει, κανείς δεν πίνει γιατί του αρέσει η γεύση του αλκοόλ. Ο καθένας πίνει για τον δικό του λόγο. Είτε αυτός είναι να ξεχάσει, είτε να θυμηθεί, είτε να πάρει κουράγιο, είτε να πει όσα ποτέ του δεν τόλμησε να πει. Το αλκοόλ αποτελεί την καλύτερη συντροφιά σε νύχτες που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Μπαίνει στο σώμα μας και λειτουργεί είτε καταλυτικά είτε καταστροφικά. Στο χέρι μας είναι αν θα είναι ευεργετικό ή πλήρως καταστροφικό. Εμείς ορίζουμε αν το αλκοόλ θα αφήσει τις λέξεις να βγουν αβίαστα από το στόμα μας ή αν θα τις πνίξει με κάθε γουλιά που καταπίνουμε. Αν επιλέξουμε μαζί με το αλκοόλ να καταπιούμε και τις αλήθειες μας τότε η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Αν πάλι επιλέξουμε το αλκοόλ να είναι ο επιταχυντής που θα βάλει φωτιά σε όλα όσα μας πνίγουν ,καίγοντας τις λέξεις που καταχωνιάζουμε και δίνοντας μας αέρα να αναπνεύσουμε, τότε σίγουρα η επόμενη μέρα δεν θα έχει καμία σχέση με την προηγούμενη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ή πνίγεσαι ή κολυμπάς.
LoveLetters