Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου.
Μηνύματα. Λίγες λέξεις με νόημα.
Δάχτυλα που πληκτρολογούν με την ταχύτητα του φωτός σε μία οθόνη. Μία φωτεινή και ψυχρή οθόνη.
Συνομιλίες που γίνονται πίσω από ένα κινητό.
Ξεχάσαμε πώς είναι να μιλάς. Να χρησιμοποιείς τη φωνή σου για να πεις αυτό που θέλεις και όχι τα δάχτυλά σου.
Γεμίσαμε από ερωτικά πληκτρολογημένα μηνύματα και αδειάσαμε από τα αληθινά και στεντόρεια “Σ’αγαπώ!”.
Μηνύματα παντού. Σε τοίχους, σε κινητά, σε λεωφορεία, σε δρόμους. Μα κανένα όμως ευθέως.
Όλα πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας. Από το πέπλο της μυστικότητας.
Ξεχάσαμε πως είναι να μιλάμε αυθόρμητα, δίχως να σκεφτόμαστε και να συντάσσουμε κείμενα.
Ξεχάσαμε να μιλάμε με σημεία στίξης. Δίχως τελεία, μόνο με κόμμα.
Ξέχασα τη φωνή σου..
Να τα λέτε όλα κοιτώντας τα μάτια, όχι το πληκτρολόγιο σας!