Γράφει η Κική Μαυράκη
Ο έρωτας δεν είναι παραμύθι. Δεν είναι ροζ. Δεν φοράει κορδέλες και δεν χαρίζεται σε όλους. Είναι εκείνη η έκρηξη μέσα σου που σε κάνει να νιώθεις θεός και άχρηστος ταυτόχρονα.
Αλλά μόνο όταν είναι αμοιβαίος, γίνεται θαύμα.
Αν δεν είναι, είναι πόλεμος. Μονόπλευρος. Και σκληρός.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να δίνεις το «όλον» σου σε κάποιον που δεν συγκινείται καν. Να καίγεσαι εσύ και ο άλλος ούτε να ιδρώνει. Να κοιτάς κάποιον σαν να είναι ήλιος και να είσαι για εκείνον απλώς σύννεφο. Περαστικό. Αδιάφορο.
Σε κάνουν να νομίζεις πως ο έρωτας είναι τραύμα. Πως κάθε φορά που ερωτεύεσαι θα ματώνεις. Όχι. Ο έρωτας δεν πονάει. Οι άνθρωποι πονάνε. Οι λάθος άνθρωποι.
Με τον σωστό, τα χέρια είναι καταφύγιο. Τα μάτια λένε την αλήθεια πριν καν μιλήσεις. Το φιλί δεν έχει ερωτηματικό. Έχει τελεία και αποσιωπητικά για όσα δεν χρειάζεται να ειπωθούν.
Μη συμβιβάζεσαι με το “λίγο” γιατί φοβάσαι τη μοναξιά. Δεν είναι η μοναξιά που σκοτώνει, είναι η απουσία του «μαζί» εκεί που το ζητούσες απεγνωσμένα.
Κι όταν έρθει αυτός που θα δει πίσω απ’ το βλέμμα σου, να το ξέρεις: δεν θα χρειαστεί να αποδείξεις τίποτα. Θα είσαι αρκετός.
Και τότε, θα πεις με σιγουριά:
«Δεν πονάει ο έρωτας. Μόνο ο λάθος άνθρωπος πονάει.»
