Συγχαρητήρια. Τα κατάφερες, με έχασες!
Ξέρεις σε φοβάμαι. Σε φοβάμαι γιατί έχεις έναν μοναδικό τρόπο να με πονάς, χωρίς να το καταλαβαίνεις πολλές φορές και άλλες έχοντας πλήρη επίγνωση. Με πονάς με τα λόγια σου, με τη στάση σου, με τις πράξεις σου.
Με πονάς γιατί δεν καταλαβαίνεις.
Με πονάς που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Μου είναι δύσκολο να ανοιχτώ στους ανθρώπους και στο είχα πει, από την πρώτη στιγμή. Και με έκανες να σου ανοιχτώ, να σου δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, αυτόν που κρατώ και προσέχω σαν τα μάτια μου. Με έκανες να σε εμπιστευτώ και στο τέλος με πόνεσες, με πλήγωσες, με πρόδωσες.
Δεν το ένιωσες.
Δεν το κατάλαβες και δεν νομίζω ότι θα το καταλάβεις ποτέ.
Είναι δύσκολες λέξεις αυτές για εσένα. Δύσκολα συναισθήματα. Που να μπλέκεις τώρα; Όμως ξέρεις κάτι; Πρέπει να έχεις τις αντοχές να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Πάντα έκανες πως δεν καταλαβαίνεις. Πάντα το έπαιζες ότι βρίσκεσαι στον κόσμο σου. Και έπιανε. Έπιανε για αρκετό καιρό. Μα όχι πλέον. Λυπάμαι αγάπη μου άλλα δεν μπορώ να σε δικαιολογώ πλέον. Ξέρεις, συνήθιζα να λέω έλα μωρέ έτσι κάνει πάντα, είναι και λίγο στον κόσμο του δεν τον παρεξηγώ. Όμως μου τελείωσε πλέον αυτό. Δεν μπορώ να σε δικαιολογώ. Δεν έχω την δύναμη. Μου την πήρες όλη. Τη ρούφηξες από μέσα μου σε μία προσπάθεια σου να επιβεβαιωθείς.
Τα κατάφερες λοιπόν;
Επιβεβαιώθηκες;
Μετράς σαν άντρας; Είσαι σαν όλους τους υπόλοιπους; Καταφέρνεις να παίξεις καλά με τις κοπέλες;
Μπράβο. Σου βγάζω το καπέλο. Αλήθεια. Μαγκιά σου να με κάνεις να πιστέψω πως ήσουν κάτι το διαφορετικό από όλα τα άλλα κρύβοντας τόσο καλά την πραγματικότητα. Την έκρυψες κάτω από χαμόγελα, βλέμματα όλο υποσχέσεις, χάδια και αγκαλιές. Είδες την αδυναμία που σου είχα και συνέχισες. Δεν πτοήθηκες λεπτό. Συγχαρητήρια λοιπόν. Κατάφερες να με αφήσεις πανί με πανί. Φτωχή από εμπιστοσύνη, ελπίδα και ίσως φτωχή και από συναισθήματα. Συναισθήματα όσον αφορά εσένα τουλάχιστον.
Μου τελείωσες.
Ή μάλλον όχι. Δεν μου τελείωσες.
Σε τελείωσες.
Βλέπεις εσύ με έφερες εδώ που είμαι σήμερα. Εσύ έφερες τον εαυτό σου στη θέση που είναι σήμερα.
Εσύ μας έφτασες εδώ.
Εσύ κατάφερες να μου τελειώσει όλο αυτό. Και το έκανες τόσο εύκολο. Ούτε κλάματα, ούτε φωνές, ούτε τίποτα. Αξιοπρέπεια αγάπη μου. Έτσι λέγεται σε περίπτωση που δεν το ήξερες. Που μάλλον δεν το ήξερες. Αμφιβάλλω άλλωστε αν είχες ποτέ έστω και λίγη.
Ξέρεις κατά βάθος σε θαυμάζω. Θαυμάζω σε εσένα την ευκολία με την οποία αφήνεις τους ανθρώπους. Την ευκολία με την οποία λες κουβέντες που σημαδεύουν και έπειτα περνάς με χλωρίνη τα πάντα στο μυαλό σου και τα διαγράφεις. Αφήνεις λευκή τη σελίδα και κάνεις σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Με μαγεύει η ευκολία που κλείνεις τα μάτια και μόλις τα ανοίξεις είσαι άλλος άνθρωπος.
Αλήθεια δεν περίμενα να σε θαυμάζω. Να με μαγεύει το πως μεταμορφώνεσαι κάθε φορά και σε διαφορετικό άνθρωπο ανάλογα με τις συνθήκες και τις ορέξεις σου. Σαν τον χαμαιλέοντα ένα πράγμα. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι είναι άξιο θαυμασμού.
Συγχαρητήρια λοιπόν.
Μην ρωτάς γιατί.
Γιατί κατάφερες να χάσεις έναν άνθρωπο που ήταν αποφασισμένος να σου σταθεί σε όλα.
Γιατί έχασες έναν άνθρωπο που σε καταλάβαινε.
Ίσως να μην το καταλάβεις τώρα, ίσως και ποτέ. Πάντως να ξέρεις πως αν κάποια στιγμή το καταλάβεις, μην με ψάξεις. Θα είναι αργά.
Καληνύχτα λοιπόν, για τελευταία φορά. Αύριο και να θέλεις δεν θα μπορείς να με πονέσεις