Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Μη μου κακιώνεις κορίτσι μου, να χαρείς, μη με ξεσυνερίζεσαι.
Το ξέρω πως δεν ήμουνα για σένανε εντάξει, το ξέρω αγάπη μου, ότι δεν είμαι σαν κι εσένα δυνατός και σταθερός.
Συμπάθα με, όμως απόψε με έμενα έχω θυμώσει, και θέλω να σου πω από ειλικρινά, όλες εκείνες τις συγγνώμες που νιώθω πως σου τις χρωστάω.
Συγγνώμη λοιπόν που δεν έμαθα ποτέ μου να αγαπώ με προϋποθέσεις.
Συγγνώμη που έπεσα με τα μούτρα στην αγάπη, και που στον έρωτα έχω μάθει να το πατάω τέρμα γκάζι, χωρίς να μου καίγεται καρφί που θα με βγάλει!
Συγχωρά με, που όταν αγαπάω τα λάθη συχωράω, και που δεν βάζω όρους κι όρια όταν δίνω.
Ένα μεγάλο συγγνώμη σου ζητώ, που δεν κρατάω καβάντζες και δεν έχω δεύτερες πόρτες, για να τρυπώσω, ανοιχτές.
Συγχωρά με σου λέω, που έχω απαιτήσεις κι απαιτώ να είναι δικό μου ότι αγαπάω, που δεν έχω μάθει να σε μοιράζομαι με άλλους, και που δεν ξέρω να μην ανήκω εκεί που προσκυνώ.
Και συγχωρά με, που σε θέλω στο κρεβάτι κάθε βράδυ, και δεν ρωτάω ο “εγωιστής” αν ευκαιρείς.
Συγγνώμη από καρδιάς καρδιά μου, που ότι αγαπάω το βάζω πρώτο και δεν το αφήνω να παγώνει μοναχό του.
Συμπάθα με αν τρελαίνομαι ώρες ώρες κι όλο ζητάω αγκαλιά, μα έτσι είμαι εγώ, και δεν έχω μάθει να ζω με χλιαρά.
Και συγγνώμη ασφαλώς, που δεν σε κρύβω, κι ούτε γουστάρω να παίζω το κρυφτό.
Συγχώρα με, που γίνομαι παιδάκι απ΄την χαρά μου όταν σε βλέπω, κι όταν μου φεύγεις πέφτω κάτω και πονώ.
Ξέρω πως φταίω, γιατί δεν έμαθα ποτέ μου να σωπαίνω, ούτε έχω μάθει να το σκορπάω το σ΄αγαπώ μου.
Το ξέρω ότι είμαι ένοχος, και σου ζητώ συγγνώμη που θέλω το “για πάντα”, και δεν συμβιβάζομαι με το “θα δούμε” και με το θολό.
Συγγνώμη ειλικρινά, που θέλω να σε φροντίζω χωρίς να σε ρωτάω, που λίγο παραπάνω απ΄όσο θες ανησυχώ, που λάθη κάνω και δεν κάνω αυτό που Εσύ μου έχεις ορίζεις για σωστό.
Συγγνώμη που ακόμη πιστεύω ο αφελής, σε εκείνο το μαζί το δυνατό.
Συγγνώμη κορίτσι μου, που δεν είμαι όπως με θέλεις, συγγνώμη που δεν είμαι καθόλου σαν κι εσένα, συγγνώμη ρε γαμώτο, που δεν ξέρω να νιώθω λίγο λιγότερο, και που δεν ξέρω να αγαπάω μέτρια και σιγανά, όπως εσύ!
Συγγνώμη που μου έρχεται αηδία να γλύφω εκεί που φτύνω, συγγνώμη που δεν είμαι σαν κι εσένα, ανθεκτικός.
Μα πιο πολύ ψυχή μου, συγγνώμη αν σε πλήγωσα την ώρα που με σκότωνες, μη μου κακιώνεις, απλά είμαι λίγο αλλιώτικος.
