Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.
Έτσι ξαφνικά, ξυπνάς ένα πρωί και έρχονται μπροστά σου όλα όσα δεν ήθελες να δεις, όλα όσα χρόνια έκρυβες μέσα σου για να μην αντιμετωπίσεις τις συνέπειες.
Είναι εκείνα τα λάθη που ποτέ δεν αναγνώρισες, οι άνθρωποι που πλήγωσες, εκείνοι που αδίκησες και οι άλλοι που άφησες να χαθούν έτσι απλά από την ζωή σου.
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν άφησες τον εαυτό σου να ζήσει πνιγμένη στα πρέπει και στα μη των άλλων, οι τρέλες που ποτέ δεν τόλμησες να κάνεις φυλακισμένη στους φραγμούς που εσύ η ίδια έθεσες στον εαυτό σου, οι έρωτες που σταμάτησαν πριν καν αρχίσουν, με την πεποίθηση ότι δεν άξιζαν το ρίσκο.
Και έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς! Αρκεί μια μέρα για να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν έπαιρνες το ρίσκο. Ότι αν αντί για αντίο έλεγες μια συγνώμη, όλα θα ήταν αλλιώς.
Αυτό ήσουν και εσύ για μένα, το ρίσκο που δεν πήρα ποτέ.
Μια καραμέλα που προσπαθούσα στις μύτες των ποδιών μου να πάρω από το τραπέζι της κουζίνας, αλλά φοβόμουν μην ρίξω το αγαπημένο βάζο της μαμάς και σταματούσα την προσπάθεια.
Ο φόβος αυτός με σταματούσε πάντα, ο φόβος μην με πληγώσεις, ο φόβος του αβέβαιου που ήσουν. Γιατί αυτό ήσουν, μια όαση σε μια έρημο που δεν ήξερα αν την φανταζόμουν ή αν όντως υπήρχε. Προτίμησα να μην το μάθω ποτέ. Προτίμησα την ασφάλεια μου.
Σου χρωστάω λοιπόν εκτός από το αντίο και μια συγγνώμη.
Μια συγνώμη που δεν έμεινα σε κείνη την τρέλα, που δεν ζήσαμε τον έρωτα που πρέσβευες, τον έρωτα χωρίς όρια που ονειρευόσουν.
Δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή λάθος, ξέρω μόνο ότι δεν μου άφησες άλλη επιλογή!
Δικιά σου μάτια μου, η συγγνώμη μαζί με κείνο το αντίο που δεν με άφησες να σου πω ποτέ!
LoveLetters
Other Articles
Εκείνο το κορίτσι με το θλιμμένο χαμόγελο
Οι φωτεινοί άνθρωποι, σε περιμένουν στα σκοτάδια σου
