Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Σεβασμός σε εκείνους που δε φοβούνται να εκτεθούν.
Που ανοίγουν το στόμα και βγάζουν από μέσα τους ό,τι καίει.
Που λένε «μου λείπεις» χωρίς να νιώθουν μικροί.
Που ζητούν «ένα λεπτό από τον χρόνο σου» χωρίς να μετράνε αν θα φανούν αδύναμοι.
Σεβασμός σε εκείνους που δεν κρύβουν τα συναισθήματά τους πίσω από ειρωνείες και δήθεν αδιαφορία.
Που δεν παίζουν ρόλους. Που δεν κάνουν πως δεν πονάνε.
Που δεν περιμένουν να καταλάβεις “από μόνος σου”.
Σου το λένε, καθαρά.
«Με πλήγωσες.»
«Σε αγαπώ ακόμα.»
«Δεν μπορώ άλλο.»
Χρειάζεται θάρρος να σταθείς γυμνός μπροστά σε έναν άλλον άνθρωπο,
όχι με το σώμα — με την ψυχή.
Να αφήσεις να δουν τα ράκη σου, τα λάθη σου, τα κομμάτια σου.
Να πεις «φοβάμαι» και να μη φύγεις τρέχοντας.
Αυτό δεν είναι αδυναμία· είναι μεγαλείο.
Είναι εύκολο να σωπαίνεις.
Εύκολο να παίζεις τον αδιάφορο, να κλείνεσαι στο καβούκι σου και να αφήνεις τον κόσμο να μαντεύει.
Το δύσκολο είναι να πεις τι νιώθεις,
να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη σου και να το παραδεχτείς πρώτα σ’ εσένα.
Κι ύστερα να το πεις φωναχτά, χωρίς φίλτρα, χωρίς φόβο.
Σεβασμός, λοιπόν, σ’ εκείνους που δεν φοβούνται να αγαπήσουν δυνατά.
Σε όσους μιλούν, εξηγούν, ζητούν, παραδέχονται.
Γιατί αυτοί είναι οι αληθινά γενναίοι.
Κι αν με ρωτήσεις ποιοι κερδίζουν στο τέλος,
θα σου πω: εκείνοι που δεν άφησαν καμία αλήθεια να τους σαπίσει μέσα τους.
