Πόσο θα αντέξεις άνθρωπε; Τώρα που κατάλαβες, ζήσε!

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Φύλλα ξερά οι σκέψεις μου που τις παρασέρνει ο λογισμός στην ανάσα του, δεν καταφέρνει όμως να τις λογικέψει.
Έτσι ανέμελα παράλογα καλπάζουν ξέγνοιαστες, ξεφεύγουν από την καθημερινότητα που τρέφεται με την στεναχώρια μας και χτυπούν δυνατά τα φτερά τους για ελευθερία και ζωή.
Ότι θέλησε προσπάθησε, έσπασε τα δεσμά του ή και έσπασε τα δεσμά κάποιου άλλου απλά και μόνο για να χαρίσει ελευθερία.
Φίλους και γνωστούς που η καθημερινότητα μας στερεί την παρουσία, να βρεθούμε να γελάσουμε και να μοιραστούμε ζωή, εκείνη την ξέγνοιαστη και ανέμελη που σου χαρίζει χρόνια, γιατί εκείνα θα έχουμε να θυμόμαστε και να αναπολούμε μεθαύριο.
Κάθε πρωί στον καθρέφτη με αγγίζω όλο και πιο διαφορετικό, νιώθω ώρες ώρες το πρόσωπό μου παγωμένο κοιτώντας το ανέκφραστα.
Κι όμως μέσα στα μάτια του διακρίνω λέξεις που περνούν και φτάνουν στα χείλη κι εκεί που πρέπει να τις πω, να τις φωνάξω δυνατά, εγώ τις καταπίνω ανέκφραστα και κάνω πως δεν τις γνώρισα ποτέ.
Σκέψεις σκέψεις και μέσα στα μισά η απορία το πόσο θα αντέξεις;
Κι όμως συνεχίζεις για να κατακτήσεις το τέλος.
Το μοναδικό τέλος που γνωρίζεις την συνέχεια, καταλαβαίνεις τι λέω;
Εκεί θα σκιαστούν οι σκέψεις σου.
Εκεί θα ασπρίσει ο πόνος σου.
Εκεί θα έχουν χαθεί τα πάντα.
Τώρα που κατάλαβες, ζήσε…