Πού πήγαν εκείνοι οι ρόλοι οι ξεκάθαροι, στις σχέσεις;
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Πείτε με οπισθοδρομικό. Πείτε με ξεπερασμένο. Πείτε με, αν θέλετε, παράταιρο και παλιακό…
Όμως εγώ πάντα θα νοσταλγώ μια άλλη εποχή, κι όχι ετούτη εδώ την άγρια. Πάντα θα νιώθω μέσα μου πως δεν ανήκω εγώ εδώ κι εδώ είμαι μάλλον κατά λάθος, κι όχι από δική μου επιλογή ή γιατί ρωτήθηκα.
Πού πήγανε οι ρόλοι ρε γαμώτο;
Εκείνοι οι ξεκάθαροι οι ρόλοι κι οι ευδιάκριτοι. Που ο άντρας ήτανε άντρας και η γυναίκα ήταν γυναίκα και τίποτα άλλο.
Που ο κάθε ένας τιμούσε αυτό που ήτανε ακριβώς και δεν προσπαθούσε να γίνει ή να κάνει τον άλλον κάτι άλλο.
Τότε που ο σεβασμός ήτανε αυτονόητος και δεν τον διεκδικούσες, δεν τον προσπαθούσες, δεν τον αμφισβητούσες.
Πού πήγανε εκείνες οι γυναίκες οι παλιές;
Εκείνες οι γυναίκες οι κυράδες κι οι αρχόντισσες, που σέβονταν τον εαυτό τους, τον άντρα τους και το σπιτικό τους.
Που δεν μύριζαν πανάκριβη Christian Dior, μύριζαν σαπούνι, γιασεμί και καθαριότητα.
Που δεν έβαζαν στην πρίζα αποσμητικό χώρου, έβαζαν στον φούρνο γεμιστά, στιφάδο, καρυδόπιτα και σου έσπαγαν την μύτη.
Που περίμεναν πως και πως τις Κυριακές, για να τις κάνουνε να μοιάζουν με γιορτές και με ευλογία.
Πού πήγανε εκείνοι οι άντρες οι παλιοί, οι αρσενικοί, οι νοικοκύρηδες;
Εκείνοι οι άντρες με τις λιγοστές κουβέντες, με τα μετρημένα λόγια, με τις ντόμπρες και τις ξεκάθαρες ματιές.
Που δεν ψάχνανε επιβεβαίωση του ανδρισμού τους, ο ανδρισμός τους ήτανε δεδομένος.
Που δεν τους ένοιαζε να έχουνε πολλές, τους ένοιαζε η μία τους.
Που το άσπρο τους πουκάμισο ήτανε κόσμημα ανδρικό και το παντελόνι τους ταυτότητα και πιστοποιητικό ανδρείας.
Που η αγκαλιά τους ήταν ασφάλεια ρε φίλε, κι όχι πνιγμονή.
Πού στο διάολο πήγανε εκείνα τα ζευγάρια τα παλιά.
Εκείνα τα, “ό,τι χαλάσει θα το φτιάξουμε μαζί και δεν θα το πετάξουμε.”
Που κάθε βράδυ κοιμόντουσαν μαζί, κι ας ήταν τσακωμένοι.
Που καθόντουσαν και τρώγανε μαζί, κάνοντας τον σταυρό τους.
Που δημιουργούσανε μαζί, ο ένας δίπλα κι όχι απέναντι στον άλλον.
Που στην ζωή προχωράγανε μαζί, κι όχι ο κάθε ένας μόνος του και σε αντίθετες πορείες.
Που πλούτος ήταν μόνο το μαζί, το εμείς και το χέρι χέρι.
Συγγνώμη που είμαι λιγάκι ντεμοντέ, από όσους δεν με αντέχουνε… Μα η ζωή έχει ρόλους, λέω εγώ, που σήμερα τους χάσαμε και γίναμε ό,τι να ΄ναι…