Παιδιά του χειμώνα κάντε ακόμη λίγη υπομονή…

Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη

Έμπνευση και όρεξη μηδέν. Το καλοκαίρι μου τη δίνει στα νεύρα, δεν την παλεύω, ούτε να γράψω δεν μπορώ που είναι η κινητήρια μου δύναμη. Μου τη σπάνε οι ζέστες, οι υγρασίες, τα λογής λογής παράσιτα που κυκλοφορούν και σου ρουφάνε το αίμα λες και βγήκαν από ταινία τρόμου έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Με εκνευρίζουν οι μέρες οι ατελείωτες και ο ήλιος ο αφόρητος. Πολλοί θα με πουν τρελή που δεν πατώ σε παραλία, που δεν μου αρέσει το δέρμα μου να καίγεται.

Εγώ είμαι παιδί του χειμώνα και του φθινοπώρου, με ενθουσιάζουν τα φύλλα που πέφτουν και σκεπάζουν τη γη σαν ένα γιγάντιο καφέ χαλί. Με γαληνεύει μια βόλτα στη φύση, χαλαρά με ένα φουτεράκι και ένα τσάι στο χέρι. Εκεί ανήκω, στις μέρες του χειμώνα που γίνονται νύχτες διαρκείας, που οι συζητήσεις παίρνουν άλλη μορφή στα σπίτια τα ζεστά από κεριά και φωτιά.

Ώρες ατελείωτες μπροστά στο τζάκι και στην τηλεόραση με τις χνουδωτές πιτζάμες να έχουν τη τιμητική τους. Η ζεστή σοκολάτα να γεμίζει το σπίτι μυρωδιές γλυκές, χειμωνιάτικες. Υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα μην νομίζετε. Είμαστε εμείς που στις διακοπές μας βλέπεις να επιλέγουμε πιο δροσερούς προορισμούς μπας και ξεφύγουμε από το καλοκαιρινό παραλήρημα του until next summer..

Παιδιά του χειμώνα κάντε ακόμη λίγη υπομονή, το μαρτύριο σιγά σιγά τελειώνει..