Γράφει η Νεφέλη
Έρχεσαι στην σκέψη μου και εισβάλεις ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να με ρωτήσεις, χωρίς να με προετοιμάσεις.
Αναστατώνομαι και θυμώνω. Αντιδρώ, μου φταίνε όλοι και όλα όταν μου συμβαίνει αυτό. Μέσα μου γίνομαι θηρίο γιατί η θύμηση σου με πονά και δεν μπορώ να το ομολογήσω πουθενά. Μόνη μου πνίγω την αλήθεια μέσα μου γιατί για όλους είσαι παρελθόν. Κάνεις δεν ξέρει την ανομολόγητη αλήθεια μου.
Κι άλλες φορές, εκεί που παλεύω και βρίσκομαι μέσα σε μια αγριεμένη θάλασσα η θύμηση σου έρχεται και με ηρεμεί, με γαληνεύει και απαλύνει κάθε πόνο, κάθε απογοήτευση.
Πάνω σε μια κλωστή κινούνται όλα. Τα θέλω, τα δεν θέλω, τα πονεμένα και προδομένα σε αγαπώ, τα χαμένα όνειρα, οι όμορφες στιγμές, τα γέλια, οι χαρές, τα δάκρυα.
Μαλλιά κουβάρια οι σκέψεις και οι επιθυμίες κι εγώ ανίσχυρη και ανήμπορη πηγαίνω άλλες φορές όπου με πάει η καρδιά κι άλλες όπου με πάει η λογική.
Τη μια στιγμή μέσα μου καίγομαι για σένα και την άλλη δεν θέλω ούτε το όνομα σου να ψιθυρίσω. Είναι στιγμές που δεν χορταίνω να σε κοιτώ κι άλλες που κλείνω τα μάτια σφιχτά για να μην προλάβουν να σε αντικρίσουν. Ανάκατα τα πάντα όλα. Χωρίς λογική, χωρίς νόημα.
Έρμαιο και όμηρος του παρελθόντος είμαι. Προσπαθώ να απαλλαγώ κι όσο το προσπαθώ, τόσο βυθίζομαι στον κυκεώνα σου. Δεν παραιτούμαι όμως. Κάποια στιγμή θα έρθει η γαλήνη και η ξαστεριά!