Ο πρώτος έρωτας, εκείνος ο αναντικατάστατος!

Γράφει η Ελεονόρα Κοκκίνη

Ο πρώτος έρωτας, η πρώτη μας αγάπη… Πώς είναι δυνατόν να ξεχαστεί το πρώτο καρδιοχτύπι; Τα πρώτα σκιρτήματα και η λαχτάρα μέχρι τη στιγμή της συνάντησης με το υπαίτιο πρόσωπο; Θα σας απαντήσω αν πρώτα μου διευκρινίσετε ποιον καλείτε «πρώτο έρωτα».

Ως ανθρώπινο είδος, υποσυνείδητα και χωρίς να το επιθυμούμε, μπαίνουμε στα βάσανα του έρωτα από πολύ μικροί. Κι όταν λέω πολύ μικροί εννοώ από τα πρώτα έτη της ζωής μας. Τα πρώτα καρδιοχτύπια ξεκινάνε όχι στις αίθουσες των γυμνασίων αλλά πολύ νωρίτερα και μην το αρνηθείτε.

Με έχω λογοδόσει από την ηλικία των 2, άσχετα αν δεν θυμάμαι τίποτα, και η επιβεβαίωση έρχεται μέσα από φωτογραφίες και μαρτυρίες συγγενών και φίλων! Μεγάλη σχέση το ομολογώ. Κράτησε μέχρι τα 5 μου. Το νηπιαγωγείο βλέπετε και οι νέες γνωριμίες μας χώρισαν και λογοδόθηκα αλλού.

Πολλοί είναι αυτοί που το βρίσκουν αστείο –εντάξει υπάρχει όντως η κωμική πλευρά στην όλη κατάσταση– αλλά γιατί θα πρέπει να υποτιμηθούν εκείνα τα συναισθήματα; Επειδή οι ηλικίες ήταν «ακατάλληλες» για σχέσεις και αγάπες ή επειδή δεν ξέραμε πού παν’ τα τέσσερα;

Τα –κυριολεκτικά– πρώτα καρδιοχτύπια μας ήταν τα πιο γλυκά και τα πιο αθώα. Θυμίζουν σε όλους πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα, χωρίς νεύρα, χωρίς καβγάδες, χωρίς παρεξηγήσεις και χωρίς στεναχώριες. Ακόμη κι αν το λιλιπούτιο αμόρε σας την έσπαγε το ξεχνούσατε στο δευτερόλεπτο για να πάτε να παίξετε με τις πλαστελίνες σας και τους μαρκαδόρους σας. Με τα χρόνια να περνάνε αντικαταστήθηκαν οι πλαστελίνες με βότκα και οι μαρκαδόροι με τσιγάρα, για να καταφέρετε να ξεχάσετε και να ξεπεράσετε καβγάδες και χωρισμούς.

Ήταν τα πρώτα δοκιμαστικά τεστ πριν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και χαθούμε μέσα σε σχέσεις και αγάπες.

Ωριμάζοντας –λίγο περισσότερο– το μυαλό περνάμε στην εφηβεία. Καταλαβαίνοντας και νιώθοντας περισσότερα μπαίνουμε σε σχέσεις και παράλληλα μας καλωσορίζουν τα βάσανα. Είναι οι σχέσεις που θα μείνουν περισσότερο στο μυαλό και θα αναπολούνται μετά από χρόνια. Είναι οι πρώτοι εφηβικοί έρωτες. Κάνεις όνειρα και σχέδια τα οποία φτάνουν το πολύ μέχρι την εφταήμερη, αλλά νιώθεις τόσο έντονα κάθε λεπτό της ημέρας, είτε κοντά είτε μακριά από το ταίρι σου. Οι απερισκεψίες και οι επιπολαιότητες συγχωρούνται λόγω ηλικίας και είναι η τέλεια στιγμή για λάθη και γνώση.

Όσο μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε πράγματα, καταστάσεις και χαρακτήρες αρχίζουμε να είμαστε πιο επιλεκτικοί. Μαζί μ’ εμάς μεγαλώνουν οι ανάγκες μας, οι απαιτήσεις μας από τους συντρόφους μας και τις σχέσεις μας και τα όνειρα προχωρούν ένα βήμα παραπέρα.

Οι σχέσεις σοβαρεύουν χάνοντας από καιρό την αθωότητά τους και ξεχνώντας ή παραμερίζοντας κάθε τι επιπόλαιο και νεανικό. Αυτά όμως αποτελούν στιγμές της ζωής μας που φέρνουν στα χείλη μας το χαμόγελο. Γιατί τις παραλείπουμε; Γιατί επιλέγουμε να τις ξεχάσουμε και να τις υποβαθμίσουμε; Επειδή τους έλειπε η εμπειρία και η σοβαρότητα;

Αρνούμαι να ξεχάσω τους πρώτους έρωτες. Αρνούμαι να ξεχάσω οποιοδήποτε αίσθημα κι αν πέρασε από τη ζωή μου. Γιατί για μένα, εκείνη τη χρονική περίοδο, ήταν κάτι σημαντικό. Έδωσα βάση και αξία επειδή εγώ το θέλησα και το έκρινα. Αδιαφορώ αν άξιζε ή όχι. Κρατάω αναμνήσεις και τις δέχομαι. Από τις πιο αστείες και σοβαρές μέχρι τις πιο άσχημες και επιπόλαιες.

Ναι, ο κάθε έρωτας θα αντικατασταθεί από κάτι νέο, και αυτό με τη σειρά του θα δώσει τη θέση του σε κάτι πιο έντονο. Θα ζήσω κάθε στιγμή και όταν έρθει η ώρα θα το αποχαιρετήσω και θα το φυλάξω σαν ανάμνηση. Κάποιες θα μείνουν έντονα χαραγμένες στο μυαλό μου και κάποιες άλλες απλά θα υπάρχουν για να συμπληρώνουν τις εμπειρίες μου. Αλλά όλα θα είναι εκεί. Βιώματα που δεν μπορώ να αλλάξω και με έχουν κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.