Ο άνεμος δυνάμωσε, φθινόπωρο πια!

Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου

Σεπτέμβριος, ο μήνας που για εμένα, συμβολίζει καινούριες προκλήσεις! Νέα σχέδια, νέα αρχή! Ξαπλωμένη κάτω απ’ τις ελιές, στην πισίνα αφήνω τον ήλιο και το αεράκι να με ταξιδεύει. Είναι μεσημέρι. Ακούω τα τζιτζίκια και κλείνω τα μάτια. Ένα καλοκαίρι που έφτασε στο τέλος του. Ένα καλοκαίρι μόνο για μένα. Ναι λοιπόν, φέτος έζησα την κάθε μέρα όπως εγώ ήθελα.
Το νερό της πισίνας, τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα, οι φωνές τους πριν το μεσημέρι, ο καφές με τις φίλες μου, με βοήθησαν να σταθώ όρθια. Βέβαια επειδή από τη φύση μου είμαι κοινωνική, γνώρισα και άλλους ανθρώπους. Πολλοί ήρθαν και έφυγαν, αλλά εγώ εκεί κάθε μέρα. Μοιραστήκαμε συζητήσεις και σκέψεις και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι.
Η κάθε στιγμή της μέρας ήταν ξεχωριστή. Είτε έπαιζα την πειρατίνα, είτε ακούγοντας αυτούς τους ανθρώπους να μιλάνε για την χώρα τους κι εγώ τους μιλούσα για το νησί μας ή κι ακόμα όταν σιωπηλή άκουγα τα φύλλα να θροΐζουν.
Κάποια στιγμή, με ρώτησαν αν θα ήθελα να ήμουν αλλού! Τότε τους χαμογέλασα και τους έδειξα τον καθάριο γαλανό ουρανό. Πήρα ένα κλαδί ελιάς και τους έδειξα τον καρπό του. Τους μίλησα για τη θάλασσα και τους είπα ποιες διαδρομές να ακολουθήσουν, πόσο τυχερή είμαι που ζω σε ένα τόσο όμορφο μέρος! Ακόμα και τον χειμώνα, όταν βρέχει ασταμάτητα και ενώνει ο ουρανός με τη γη, υπάρχει αυτή η μαγεία! Λατρεύω τη μυρωδιά απ’ το βρεγμένο χώμα. Αφουγκράζομαι τις σταγόνες της βροχής. Αγαπώ τις καταιγίδες, χαζεύοντας τις φλόγες στο τζάκι. Κι όταν έρχεται η άνοιξη και ο τόπος γεμίζει από αρώματα από λογής λουλούδια και τις ανθισμένες πασχαλιές, περπατάω με τα σκυλιά μου και γεμίζω τα πνευμόνια μου με όσο πιο πολύ οξυγόνο μπορώ!
Όχι λοιπόν, δεν θα ήθελα να βρίσκομαι κάπου αλλού και είναι αλήθεια πως μου πήρε χρόνια να αντιληφθώ , πόσο ευλογημένη είμαι που ζω σε αυτό το μέρος. Κάθε φορά που φεύγω για λίγο, επιστρέφοντας συνειδητοποιώ πόση ομορφιά έδωσε ο Θεός σε αυτόν τον τόπο. Ανυπομονώ για την εναλλαγή των εποχών και περνάω όμορφα γιατί έχω πια μάθει να εκτιμώ όσα μου έχουν δοθεί. Ζω, αναπνέω, αγαπώ, υπάρχω. Είναι γνωστό άλλωστε, το νησί της Ναυσικάς, που σύμφωνα με το μύθο, όποιος έρθει μια φορά το ερωτεύεται και θέλει πάντα να επιστρέψει σε αυτό. Σκέψου να ερωτευτείς και εδώ. Είσαι χαμένος και πάντα θα θες να επιστρέψεις.
Ο άνεμος δυνάμωσε και μέσα στην ψυχή μου, δυνάμωσε και η λαχτάρα για τους επόμενους μήνες. Καλώς μας ήρθες φθινόπωρο!