Οι ρωγμές μου, έγιναν η ευτυχία μου..

Γράφει η Γεώρα

Ρωγμές! Παντού ρωγμές. Νωχελικά τις ακουμπώ. Φοβάμαι. Φοβάμαι τον πόνο. Κρύβουν μέσα τους εντάσεις. Κρύβουν μέσα τους σιωπές. Κρύβουν δάκρυα, γιατί και συγγνώμες. Συγγνώμες που χρωστούσα.

Ρωγμές που μεγαλώνουν οι άτιμες. Όλο πάω να τις μπαλώσω και εκείνες όλο ξεγλιστρούν. Τις επουλώνω επιφανειακά και θαρρώ πως όλα είναι εντάξει. Ανοησίες. Έχουν βαθιά ρίζα. Μα πώς με πονεμένα χέρια να τις ξεριζώσω ; Ματώνω και στο άκουσμα τις προσπάθειας αυτής.

Ασυναρτησίες. Το μυαλό μου στριφογυρνάει από εδώ και από εκεί. Δεν μπορώ να το μαζέψω. Μονάχα όταν ακούω μουσική σιωπεί! Αφήνεται, λυτρώνεται. Σαν να εξιλεώνεται! Μυαλό είναι και αυτό, τι να του πεις. Πώς να το μαλώσεις; Μια φορά θυμάμαι του φώναξα «Σκάσε!». Τότε με φοβήθηκε. Σώπασε. Άχνα δεν έβγαλε.

Τώρα παίζει με τον πόνο. Την ευτυχία την πλησιάζει αργά. Σαν να νομίζει πως δεν του αξίζει. Κουτό μυαλό. Κουτή και εγώ. Κάθομαι και το συλλογιέμαι. Κάθομαι και το ακούω. Ό,τι θέλω μπορώ να έχω! Εγώ του δίνω εντολές. Από πότε το άτιμο πήρε τα ηνία και κάνει μόνο αρνητικά σενάρια; Τι κατρακύλα Θεέ μου!

Και όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη κανένας δεν μου ταιριάζει. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω. Διάλεξα έναν και μου είπαν πως δεν τον πουλούσαν. Εγώ τον ήθελα, είχε ένα ράγισμα στη μέση. Μου ταίριαζε. Έβλεπα εμένα καθαρή. Έβλεπα γυμνές τις αλήθειες μου.

Από όλα τα ραγίσματα, εκείνα που προκλήθηκαν από συναίσθημα, εκείνα με σακάτεψαν! Και συνεχίζω να μετράω ρωγμές, έχοντας την πεποίθηση και την ελπίδα πως ύστερα από τόσα κοψίματα θα φτάσω στην ευτυχία!