Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι θα περάσουν αθόρυβα απ’τη ζωή σου

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Οι πιο πολλοί άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας αθόρυβα, χωρίς να αφήσουν πατημασιές και σημάδια. Ο καιρός σβήνει με το φύσημα του ανέμου σιγά σιγά τη θύμησή τους.

Κάποιοι άλλοι όμως, τη σταμπάρουν με σφραγίδες, χρώματα, με επιδέξιες πινελιές. Αυτούς τους ανθρώπους δε μπορούμε εύκολα να τους ξεχάσουμε όπως τους άλλους.

Όταν φτάσει ο άγριος, αδυσώπητος από τις μπόρες καιρός και τα πράγματα μοιάζουν να είναι αταίριαστα, ακατανόητα μεταξύ τους, φωνάζουμε δυνατά κι εκείνοι οι άνθρωποι μας απαντούν. Μας ακούν δίχως δικαιολογίες, δίχως πυρετό από ερωτήσεις, μας ρίχνουν την κλωστή της Αριάδνης  για να βρούμε και πάλι το δρόμο μας. Το στενάκι εκείνο που θα μας οδηγήσει και πάλι στη λεωφόρο, εκείνο τον κρυφό, δειλιασμένο ειρμό που δίνει στο καθετί το νόημά του.

Ένα χέρι, μια παλάμη δυνατή και ζεστή, ένας λόγος που διώχνει το φόβο, τον αφοπλίζει με το φως του και τον κάνει αδύναμο μπροστά στις δυσκολίες.

Ο άνθρωπος αυτός φιλά τις σελίδες του ημερολογίου του, γιατί μέσα του κρύβει χυμούς, φρούτα, γλυκά του κουταλιού από όλο τον κόσμο, αποστάγματα σοφίας…

Η σοφία του δε βρίσκεται στις λέξεις. Βρίσκεται στην αγκαλιά, στο άρωμα που κουβαλάει το δέρμα του κι ανατριχιάζεις. Ακόμα και το υποσχόμενο βλέμμα σε τρομάζει, γιατί κρύβει κι αυτό μια δόση αλήθειας, κάτι σταγόνες από ζωή.

Όποιος κι αν είναι ο προορισμός σου άκου εσύ τη μελωδία. Άστη να σε γεμίσει, να κάνει τα πνευμόνια σου να σκάσουν από το άρωμά της και την καρδιά σου να χάσει το μέτρημα των παλμών της. Μη φοβηθείς σαν έρθει. Ίσως είναι γραφτό του και να καταλήξει κάπως έτσι…

LoveLetters