Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πιο πολύ από τους λανθάνοντες και τους αμαρτωλούς, να φοβάσαι τους “θεματοφύλακες”. Αυτούς που στέκονται στις άκρες της ζωής σου, υψώνοντας δάχτυλα και φωνές. Της ηθικής, της ζωής, του έρωτα. Βολεμένοι σε ζωές μισές, φτιαγμένες από φόβο και συμβιβασμό, κοιτούν μέσα από το πλέγμα της δικής τους δειλίας και κρίνουν.
Δεν τολμούν να ζήσουν, κι όμως κρίνουν όσους τολμούν. Δεν τολμούν να ρισκάρουν, κι όμως χλευάζουν όσους ρίχνουν τα ζάρια για μια ολόκληρη ζωή. Οι “θεματοφύλακες” είναι οι σιωπηλοί υποκριτές, αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια αλλά πετούν πέτρες. Που μετρούν το θάρρος σου, γιατί το δικό τους είναι ανύπαρκτο. Που κουβαλούν μέσα τους όσα θα ήθελαν να είναι, μα ποτέ δεν θα γίνουν.
Τους βλέπεις να γεμίζουν τη ζωή τους με κανόνες και πλαίσια. Να φυλακίζουν το πάθος τους πίσω από σιδερένιες πόρτες, κι έπειτα να στρέφονται σε εσένα, σε εμένα, σε όποιον ζει έξω από το δικό τους ασφυκτικό κουτί. “Αμαρτωλός”, λένε. “Παραστρατημένος”, φωνάζουν. Αλλά η αλήθεια είναι πως απλά τους θυμίζεις πόσο μικροί νιώθουν μπροστά στην τόλμη σου.
Κρίνουν εκείνους που ζουν όσα εκείνοι δεν τόλμησαν ούτε να ονειρευτούν. Σου λένε πως το ρίσκο σου είναι λάθος, ενώ το δικό τους μόνο λάθος ήταν το ότι έπαψαν να ρισκάρουν. Ζουν τη “σωστή ζωή”, αλλά είναι κούφια. Ένα κενό ντυμένο με καθωσπρεπισμό, μια ηθική βιτρίνα που κρύβει από πίσω τη δειλία τους.
Να φοβάσαι τους “θεματοφύλακες”. Όχι γιατί έχουν δύναμη. Αλλά γιατί έχουν το θράσος να νιώθουν σημαντικοί ενώ ζουν μισές ζωές. Ενώ σκορπίζουν ίδιες λέξεις, ίδια παραμύθια, ίδιες εκφράσεις, ίδιο μοτίβο, από δω κι από κει.
Εσύ να ζήσεις ολόκληρη. Να ρισκάρεις. Να τολμήσεις. Να γεμίσεις τη ζωή σου με έρωτα, πάθος, λάθη και φως. Γιατί αυτοί θα μείνουν εκεί, βολεμένοι στις σκιές τους, κοιτάζοντάς σε να φλέγεσαι και να λάμπεις.