Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μέρες τώρα γυρίζει στο μυαλό μου… Μεγαλώνοντας, τελικά, δεν αλλάζουν οι συνήθειες. Αλλάζει ο τρόπος που τις κουμαντάρεις. Κουράζεσαι – και ναι, μπορεί να βαριέσαι κιόλας – να φοράς τη μάσκα του politically correct. Να καταπίνεις τα “θέλω” σου. Ή, χειρότερα, τα “δεν θέλω” σου.
Κι έτσι, εκεί γύρω στα 45, το ξεκαθάρισμα έρχεται μόνο του. Οι άνθρωποι μοιράζονται στα δύο. Σ’ αυτούς που θες, που αναζητάς, που η αγκαλιά τους μοιάζει σαν ανάσα ζωής. Και σ’ εκείνους που, ό,τι κι αν κάνουν, δεν μπορούν καν να σε ακουμπήσουν. Δεν είναι καινούρια παραξενιά. Μπορεί να το επιβεβαιώσουν πολλοί “μάρτυρες” που με έχουν δει να αρνούμαι αγκαλιές ή να αντιδρώ όταν προσπαθούν να μου τις επιβάλουν. Δεν είναι αγένεια. Είναι άρνηση στο ψεύτικο.
Γιατί το θέμα είναι απλό. Αν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις με όλο σου το είναι, μην το κάνεις καθόλου. Όταν αγκαλιάζεις, να το εννοείς. Να κρατάς τον άλλον τόσο σφιχτά που να νιώθει πως δεν υπάρχει τρόπος να τον αφήσεις. Σαν να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Κι αν σπάσεις; Τι έγινε; Να σπάσεις, να διαλυθείς, να ξαναχτιστείς μέσα σε αυτήν την αγκαλιά. Ή να κολλήσεις για πάντα. Αλλά να γίνει αληθινά. Αλλιώς, μην ξεκινάς καν.
Αυτές οι αγκαλιές είναι που μας λείπουν. Όχι οι τυπικές. Όχι αυτές που γίνονται για να καλύψουν την αμηχανία. Αυτές οι βαριές, οι καθαρές, οι αληθινές είναι που ψάχνω. Αυτές που σε κάνουν να ξεχάσεις πού βρίσκεσαι, γιατί απλά νιώθεις ότι είσαι σπίτι. Εκεί που ανήκεις.
Κι είναι πολύτιμη και μαγική η γνώση του να ξέρεις πού ανήκεις!