Γράφει ο Δημήτρης Καραγιάννης
Λίγοι χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου. Κι όταν το καταλάβεις, δεν θα σε σοκάρει απλώς – θα σε πονέσει. Γιατί θα δεις στα μάτια τους την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τα βεβιασμένα χαμόγελα και τα «μπράβο» που ακούγονταν πιο άδεια από κούφια λόγια.
Ξέρεις πού φαίνεται; Στις μικρές στιγμές. Στην αμήχανη σιωπή τους όταν λάμπεις, στο χαμόγελο που δεν φτάνει ποτέ στα μάτια τους, στις ερωτήσεις που έχουν περισσότερο υπονοούμενα παρά ενδιαφέρον. Είναι εκείνοι που σε κοιτάζουν και σκέφτονται όχι πόσο χαρούμενη είσαι, αλλά πόσο τους ξεπερνάς. Και αυτό τους πνίγει.
Δεν είναι ότι σου εύχονται το κακό – όχι, αυτό είναι πολύ προφανές και φτηνό. Είναι που δεν αντέχουν τη σύγκριση. Η δική σου χαρά γίνεται ο καθρέφτης της δικής τους ανεπάρκειας. Σε βλέπουν να πετυχαίνεις, να γελάς, να χτίζεις, κι εκείνοι μένουν να κοιτάζουν τη δική τους στασιμότητα. Η χαρά σου δεν τους εμπνέει, τους θυμώνει. Δεν τους δίνει δύναμη· τους διαλύει.
Και ξέρεις τι άλλο; Δεν χρειάζεσαι όλους αυτούς. Δεν έχεις καμία υποχρέωση να μειώσεις τη χαρά σου για να τους κάνεις να νιώσουν καλύτερα. Δεν γεννήθηκες για να παίζεις μικρούς ρόλους στη σκηνή της ζωής σου μόνο και μόνο για να μην προκαλέσεις. Η χαρά σου είναι δική σου. Δεν τους ανήκει. Και το ποιος τη συμμερίζεται ή όχι, δεν πρέπει να καθορίζει την αξία της.
Γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι. Εκείνοι που θα γελάσουν μαζί σου, που θα πανηγυρίσουν σαν να είναι δική τους η νίκη, που θα σταθούν δίπλα σου χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αυτοί οι λίγοι είναι οι αληθινοί σου άνθρωποι. Οι υπόλοιποι; Απλώς κομπάρσοι σε μια ταινία που δεν χρειάζονται.
Λίγοι χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου. Και είναι εντάξει. Γιατί η αλήθεια δεν είναι να την ψάχνεις παντού. Είναι να την αναγνωρίζεις εκεί που υπάρχει. Και να θυμάσαι: η χαρά σου δεν είναι για όλους. Είναι για σένα. Και για εκείνους τους λίγους που την αξίζουν.