Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Θέλω να χαθώ μαζί σου, μην ρωτήσεις το που μόνο πάρε με κάπου, οπουδήποτε μακριά από ετούτη εδώ την μαυρίλα, από τα ίδια και τα ίδια, από τη μιζέρια του να είμαι μακριά σου. Έλα έτσι όπως ξέρεις να κάνεις πάντα, χωρίς να ρωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις και πιάσε μου το χέρι με τη μοναδική σου αίσθηση, με τη δικιά σου την ολόδικιά σου δύναμη, εκείνη τη δύναμη της ψυχής σου που βγάζεις ακόμα και όταν ανασαίνεις και σύρε με όσο πιο μακριά ξέρεις, ακόμα και εκεί που δεν γνωρίζεις, σε έναν άγνωστο κόσμο και κάνε τον δικό σου, δικό μας, έτσι σαν να ξεκινάμε από την αρχή, σαν να τα πετάμε όλα πίσω, μακριά, μακριά από εμάς.
Άκου τη φωνή μου, άκου την από μακριά που τρεμάμενη φωνάζει το όνομά σου, που σε καλεί να φτάσεις σε εκείνο εκεί το λατρεμένο σου σημείο, στο σημείο της ζωής, της αυγής, του πόθου.
Να χαθούμε μαζί, να μην μας βρει κανείς, ποτέ.
Ποτέ ακούς;
Ποτέ!
