Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Να σε φιλήσω. Να ακουμπήσω τα χείλη μου στα δικά σου, να χαθώ σε εκείνη τη στιγμή που τα πάντα παγώνουν και μένει μόνο η αίσθηση. Όχι ένα φιλί τυπικό, αλλά ένα φιλί που γράφει ιστορία στο δέρμα μου. Ένα φιλί που λυγίζει κάθε φόβο, κάθε αμφιβολία, και αφήνει πίσω μόνο την αλήθεια μας.
Να ριγήσω. Από την ένταση, από τη φωτιά που ανάβεις μέσα μου. Να ριγήσω όπως ριγούν τα φύλλα όταν τα χτυπά ο άνεμος. Να νιώσω κάθε κύτταρο του κορμιού μου να ξυπνά, να σε φωνάζει. Μια αίσθηση που με κατακλύζει, που δεν μπορώ και δεν θέλω να ελέγξω.
Να ζήσω. Μαζί σου. Μέσα από σένα. Όχι μια επιβίωση που χάνει τον εαυτό της στη ρουτίνα, αλλά μια ζωή γεμάτη πάθος, ένταση, και στιγμές που κόβουν την ανάσα. Να γεμίσω τις μέρες μου με γέλιο, με βλέμματα που λένε όσα οι λέξεις δεν τολμούν. Να ζήσω το “όλα” που φοβήθηκα να ζητήσω.
Είσαι εκείνος που κάνει την καρδιά μου να σπάει από την ένταση. Εκείνος που γεμίζει τα βράδια μου με όνειρα και τις μέρες μου με λαχτάρα. Μαζί σου δεν θέλω να υπάρχω απλά· θέλω να ζω. Να γεύομαι τη ζωή με κάθε της γωνιά, με κάθε της χρώμα, και να τη μοιράζομαι μαζί σου.
Να σε φιλήσω, να ριγήσω και να ζήσω. Όχι για λίγο. Όχι μόνο απόψε. Αλλά κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία. Γιατί μαζί σου η ζωή δεν είναι απλά ζωή. Είναι φωτιά.