Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Ξέρεις τι θα’θελα;
Να μη φύγω απο αυτό τον κόσμο, αν δεν νιώσω την απόλυτη ευτυχία.
Την απόλυτη όμως.
Αν δεν έχω αγαπήσει πολύ! Πολύ όμως!
Τόσο που να μην αντέχω να αναπνέω.
Να δώσω εκείνα τα φιλιά που κόβουν την ανάσα.
Να νιώσω το κορμί μου να καίει.
Να ιδρώσω μέσα σε χέρια καθαρά, μέσα σε χέρια που σε παίρνουν σε ταξίδια μαγικά.
Ναι να ταξιδέψω σε μέρη που είχα όνειρο από παιδί. Να γνωρίσω ανθρώπους, που δεν ζούνε σαν κι εμένα. Να φάω το ψωμί τους, να πιω το δικό τους νερό. Να ακούσω τη δική τους μουσική. Να χορέψω τους δικούς τους χορούς, πάνω στα δικά τους βήματα.
Να κολυμπήσω σε θάλασσες με τα νερά και να δω τα πλάσματα που ζούνε μέσα σ’ αυτές. Αχ, να δω εκείνες τις ανατολές, που τύφλα στο μεθύσι περιμένεις να ξημερώσει για να πας να κοιμηθείς, αλλά θες να το ζήσεις όλο. Να δω εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που σου θυμίζουν πως εδώ που η μέρα τελειώνει στην απέναντι μεριά της γης έρχεται το ξημέρωμα για κάποιους άλλους. Εκείνα τα φεγγάρια που όταν είναι ολόγιομα είναι σα να σου χαμογελάνε και να σου δείχνουν πως υπάρχει και άλλη ζωή εκεί ψηλά. Τότε μόνο θα ‘θελα να φύγω απ’ αυτό τον κόσμο.
Να δώσω αγάπη σε όλους όσους το αξίζουν αλλά και σε εκείνους που την έχουν ανάγκη χωρίς να το ξέρουν. Να πάρω χαμόγελα αληθινά γεμάτα καλοσύνη. Να δώσω και το τελευταίο κομμάτι της καρδιάς μου, της ψυχής μου, της ζωής μου, σε όλους σας. Ακόμα κι αν δεν το αξίζετε. Εγώ μόνο τότε θα φύγω γεμάτη. Και είναι ο μόνος τρόπος που θέλω να φύγω.
Γεμάτη.