Γράφει η Έλενα Δημάκη
Υπάρχουν μέρες που δε χρειάζομαι μεγάλα λόγια, υποσχέσεις ή πράξεις ηρωικές.
Υπάρχουν μέρες που απλώς χρειάζομαι να μείνεις.
Να είσαι εκεί — όχι γιατί όλα πάνε καλά, αλλά γιατί δεν πάνε.
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
Που παλεύω με σκέψεις που δεν ησυχάζουν, με φωνές που με αμφισβητούν.
Που στέκομαι απέναντι στον καθρέφτη και βλέπω μια εκδοχή μου κουρασμένη, γεμάτη ενοχές, αμφιβολίες και φόβους.
Είναι οι στιγμές που σκληραίνω χωρίς να το θέλω,
που θυμώνω όχι με τους άλλους, αλλά με μένα.
Και τότε, σε χρειάζομαι περισσότερο.
Όχι για να με σώσεις. Ούτε για να μου πεις πως όλα θα φτιάξουν.
Αλλά για να μου θυμίσεις ότι δεν χρειάζεται να είμαι πάντα δυνατή.
Να μου δείξεις πως μπορώ να λυγίσω χωρίς να χαθώ.
Σε χρειάζομαι να στέκεσαι κοντά μου,
να με αγκαλιάζεις όταν δεν έχω κουράγιο ούτε να μιλήσω.
Να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και να μου θυμίζεις ότι οι καταιγίδες περνούν.
Ότι η ζωή δεν είναι μόνο φως — είναι κι εκείνες οι σκοτεινές ώρες που σε δοκιμάζουν.
Κι αν κάποιος σε κρατήσει τότε, αξίζει να μείνει για πάντα.
Μη σταματήσεις να με αγαπάς όταν δείχνω απόμακρη.
Μη φύγεις όταν σωπαίνω.
Μη με αφήνεις μόνη μέσα στα δύσκολα.
Γιατί τότε είναι που σε χρειάζομαι πιο πολύ — κι ας μην το λέω.
Η αγάπη δεν είναι για τις εύκολες μέρες.
Είναι για τις ώρες που πονάς και δεν έχεις πια αντοχές.
Για τις στιγμές που ένα «είμαι εδώ» είναι πιο δυνατό από χίλιες υποσχέσεις.
Να μένεις, λοιπόν.
Να μ’ αγαπάς, όταν δεν αγαπώ ούτε εγώ τον εαυτό μου.
Να με κρατάς, όταν όλα γύρω μου μοιάζουν να διαλύονται.
Γιατί η αγάπη, στο τέλος, δεν φαίνεται στα μεγάλα —
φαίνεται στο πώς στέκεσαι, όταν ο άλλος γονατίζει.
