Να είσαι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Να είσαι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η τελευταία πριν κοιμηθώ.
Να μοιάζουν όλα ανούσια μακριά σου.
Να τα κάνω όλα μηχανικά.
Να κοιμάμαι, να ξυπνάω και να ξανακοιμάμαι.

Η μόνη μου ευτυχία να είναι μήπως σε δω σε κάποιο όνειρο.
Μήπως εκεί συναντηθούμε ξανά.
Και μιλήσουμε όπως δεν έχουμε μιλήσει ξανά.
Και αγκαλιαστούμε όπως δεν έχουμε αγκαλιαστεί ξανά.
Και φιληθούμε όπως δεν έχουμε ξαναφιληθεί.
Και αγαπηθούμε από την αρχή.
Σαν έρωτα εφηβικό.
Πρωτόγνωρα και απόλυτα.
Αλαζονικά και ανυπόμονα.
Αυταρχικά και ελεύθερα.
Μαζί, σαν ψυχή και σώμα ένα.

Μαζί.

Και ύστερα ξυπνάω.
Άλλη μια μέρα ξεκινά.
Και πάλι μου λείπεις.
Και πάλι λείπεις.
Και πάλι λείπω.
Και όλα μοιάζουν τόσο ανούσια.
Τόσο μαυρόασπρα.
Τόσο ίδια.
Τόσο άδεια.