Μόνο εσύ μπορείς να νιώσεις πώς θέλεις πια να ζεις.
Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Οι μικρές στιγμές, γεμάτες χρώμα, εκεί που παρατηρείς να χαλαρώνει το σώμα σου, εκεί που παρατηρείς να ξεσφίγγει το σφιγμένο σαγόνι σου, εκεί που και οι πιο βαθιές γραμμές του προσώπου σου μοιάζουν λείες. Εκεί που δεν έχει σημασία το πώς έρχεσαι, το πώς εμφανίζεσαι, το αν είσαι στα χειρότερά σου, γιατί πολύ απλά, σ’ αυτές τις στιγμές είσαι παραπάνω από αρκετός. Γιατί εκεί που αφήνεσαι και ανοίγει η καρδιά σου, ανήκεις.
Και όσο το παρατηρείς, όσο γίνεσαι συνειδητός με το πώς αντιδράς, πώς αντιδρά το ίδιο σου το σώμα σ’ αυτές τις στιγμές, τόσο περισσότερο τις αναζητάς, τόσο περισσότερο ψάχνεις να βρίσκεσαι ανάμεσά τους, γιατί εκεί μέσα ζεις, εκεί μέσα αναπνέεις, εκεί μέσα γίνεσαι.
Και όλο αυτό αποδεικνύει και επιβεβαιώνει όλο αυτό που τόσα χρόνια απέφευγες. Ότι ακόμα και εσύ, που μπορείς όλα με τάξη και πρέπει να τα παρουσιάζεις, ακόμα και εσύ είσαι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό, μέσα και έξω. Με το ίδιο υλικό, που φωνάζει για αυτά που έχεις καλά κρυμένα, για κείνα που νόμιζες πως δεν είχαν αξία.
Και ήρθαν ξαφνικά οι πιο βαθιές, οι πιο πρωτόγονες αισθήσεις σου και ξύπνησαν για να σου πουν πως ότι κι αν νόμιζες πως θα μπορούσες να περάσεις στα ψιλά, δεν μπορείς πια. Γιατί όταν έρθει η στιγμή και ξυπνήσει η καρδιά, ξυπνήσουν τα χρώματα, οι μυρωδιές και οι μελωδίες μέσα σου, δεν ξανακοιμούνται ποτέ.
Και ύστερα, μόνο εσύ μπορείς να νιώσεις πώς θέλεις πια να ζεις. Γιατί όταν έχεις μετά από πολλά βγει έξω από το σπήλαιο του Πλάτωνα και έχεις αντικρύσει το φως, δεν μπορείς πια να ζεις απομονωμένος στα σκοτάδια. Γιατί όταν έχεις βιώσει πώς είναι να είσαι ξανά ζωντανός, δεν γυρνάς στην πεθαμένη σου προηγούμενη υπόσταση.