Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μοιάζει με ζεστό πάπλωμα η βολή…
Σε κρατά, σε αγκαλιάζει, σε χαλαρώνει. Σε κοιμίζει. Σου ψιθυρίζει “δεν πειράζει, έχεις και αύριο”. Σου χαϊδεύει το κεφάλι σαν μάνα που φοβάται μην πέσεις και χτυπήσεις.
Μόνο που δεν είναι αγάπη, είναι παγίδα. Δεν τη βλέπεις. Δεν τη νιώθεις καν όταν απλώνεται γύρω σου. Σε τυλίγει σαν καπνός που μυρίζεις λίγο πριν λιποθυμήσεις. Σου δίνει την ψευδαίσθηση πως είσαι ασφαλής, ενώ στην πραγματικότητα σε κάνει αδρανή. Σε μουδιάζει, σε παγώνει. Σε κάνει να βολεύεσαι σε μια ζωή που δεν τη διάλεξες.
Η βολή είναι ύπουλη. Φοράει το προσωπείο του “καλά είμαι εδώ” και σου γνέφει να καθίσεις λίγο ακόμα. Μην το κάνεις. Μην την αφήσεις να σε πείσει πως η ησυχία είναι καλύτερη από την καταιγίδα. Δεν είναι ζωή αυτό που δεν σε πονάει πού και πού. Δεν είναι ζωή αν δεν τρέμεις λίγο πριν βουτήξεις.
Η βολή είναι ένα ωραίο ψέμα που σου το σέρβιραν ζεστό, σαν κόκκινο κρασί τις κρύες νύχτες. Σε μουδιάζει προσωρινά, αλλά σε αφήνει άδειο. Γιατί η ζωή δεν είναι για να είσαι απλώς “εντάξει”. Είναι για να καίγεσαι, να φωνάζεις, να προσπαθείς και να σκίζεις τις σιωπές σου.
Πέτα το πάπλωμα. Πάρε ανάσα βαθιά και νιώσε το κρύο να σε ξυπνάει. Μην αφήνεις τη βολή να γίνει η δικαιολογία σου για όσα δεν τόλμησες. Κάψε το. Και μέσα από τις στάχτες, τρέξε. Τρέξε εκεί που η καρδιά σου χτυπά σαν τρελή. Εκεί που φοβάσαι. Εκεί που νιώθεις ζωντανός.
