Μια νύχτα μόνο για μας.

Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης

Μια νύχτα μαζί σου.
Γύρνα, έστω και αν αυτό είναι μόνο για νύχτα. Μια νύχτα μόνο για μας. Να αφήσουμε πίσω τις ανασφάλειες μας, να γίνουμε ειλικρινείς με όλα αυτά που φοβόμαστε να εκμυστηρευτούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Θέλω να μπούμε στο αμάξι σου και με παρέα την αγαπημένη μας μουσική, λίγο αλκοόλ και λίγα τσιγάρα να πάμε σε ένα άγνωστο και για τους δυο μας μέρος.
Να ανακαλύψουμε μαζί την μαγεία που κρύβεται στα στενά μιας πόλης γεμάτη τσιμέντο και να νιώσουμε ζωντανοί, πως υπάρχει ελπίδα.
Να καθίσουμε δίπλα-δίπλα, χωρίς να αγγίζει ο ένας τον άλλον, μα να νιώσουμε τις ψυχές μας να χορεύουν.
Να μιλήσουμε για τα όνειρα που είχαμε ως παιδιά, τα οποία καταστράφηκαν με την βιαιότητα αυτού του κόσμου.
Να πούμε πως θέλαμε να κατακτήσαμε τον κόσμο.
Να κοιτάξουμε το φεγγάρι και να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο κόσμο.
Στην συνέχεια, να μιλήσουμε για τον έρωτα, για το πως περιμέναμε να μεγαλώσουμε για να τον βιώσουμε και τελικά απογοητευτήκαμε μόλις καταλάβαμε πόσο πονάει, και πόσο άδειοι νιώθουμε μόλις ο άνθρωπος μας μάς εγκαταλείψει.
Να γελάσουμε δυνατά χωρίς ντροπή, να νιώσουμε την ψυχή μας να ξαναγεννιέται.
Να διαβάσουμε τα ποιήματα σου, μαζί, και εσύ να νιώσεις σαν μικρό παιδί που μου δίνει την καρδιά του.
Να μιλήσουμε για αυτούς που μας έμαθαν πως οι άνθρωποι φεύγουν, χάνονται σαν στάχτη και πόσο μόνοι νιώθουμε στις 3 το πρωί.
Ακόμα και να δακρύσουμε αν νιώσουμε την ψυχή μας εγκλωβισμένη. Και ύστερα να φιληθούμε για να μπορέσουμε να σφραγίσουμε την στιγμή.
Να ενώσουμε τα σώματα μας, να αφαιρέσουμε τα ρούχα μας δίχως ίχνος ντροπής και να νιώσουμε την ένταση και τον πόθο σαν να τον βιώνουμε για πρώτη φόρα.
Οι ανάσες μας να θολώνουν τα τζάμια του αμαξιού και να γίνουμε ένα. Να μείνουμε ξύπνιοι ώσπου ο ήλιος ξαναγεννηθεί, χωρίς να μιλάμε.
Και μόλις φύγουμε από ‘κει, μόλις σε αφήσω έξω από το σπίτι σου, αν δεν αισθανθείς έστω και για ένα δευτερόλεπτο, πως μόλις μου έδωσες λίγο από την ψυχή σου, φύγε πάλι, αν μπορείς!