Μην φοβάσαι, τώρα είμαι εγώ εδώ! Ο άνθρωπός σου..

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Το σε αγαπώ σου, δύναμη να πολεμησει για τα όνειρα της.
Τα φιλιά σου, βάλσαμο στην πονεμένη της καρδιά.
Η αγκαλιά σου την πλυμμηριζει στοργή κι αγάπη.

Εσύ, ο άνθρωπος που θέλησες να παλέψεις με τους δαίμονες της.
Εσύ, που δεν αψηφησες τα σκοτάδια της και κατάφερες να τα γεμισεις με φως.
Ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη ώρα.
Ναι, ήρθες.
Ηρθες και της έδωσες πνοή απ’τη πνοή σου να ζήσει.
Ηρθες και της θύμισες να γελάει παλι.
Ήρθες και της ζήτησες να μείνει όπως είναι.
Δεν θελήσες να αλλάξεις τίποτα από αυτά που ερωτεύτηκες πάνω της
Την αγάπησες γι’ αυτό που είναι.
Μίλησες στην ψυχή της κι εκείνη σε άκουγε με τόση προσήλωση νιώθοντας για πρώτη φορά μέτα από καιρό, ήρεμη.
Μαγεια, είναι ο έρωτας της λες και χάνεται στα μάτια σου, σαν το βλέμμα σου βυθίζεται στο δικό της.
Μαγεμένη σου λέει πως νιώθει από όλο αυτό που ζει.

Έρωτας είναι της λες αυτό που ζείτε .
Απλώνεις το χέρι και της ζητάς να το κρατήσει .
“Φοβάμαι”, σου ψυθιριζει…
“Μην φοβάσαι” της λες, τώρα είμαι εγώ εδώ.

Σου κρατάει το χέρι, σου δίνει ένα ζεστό φιλί στα χείλη και σου απαντάει…αφηνομαι πάνω σου,παμε….