Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Δεν είναι έρωτας τα κόκκινα μπαλόνια και τα λούτρινα αρκουδάκια που σου αφήνουν στις βιτρίνες.
Δεν είναι τα “σ’ αγαπώ” που γράφονται σε κάρτες με καρδούλες και χρυσόσκονη.
Ο έρωτας δεν είναι μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, δεν χωράει σε μια μέρα.
Ο έρωτας είναι άγριος.
Είναι εκείνο το βλέμμα που σε γδύνει πριν καν αγγίξω το κορμί σου.
Είναι η φωνή σου που τρέμει λίγο όταν θυμώνεις και το πώς δαγκώνεις τα χείλη σου πριν πεις μια αλήθεια που σε καίει.
Είναι η μυρωδιά σου στο δέρμα μου ώρες μετά που έφυγες, το χάος που αφήνεις πίσω σου και γουστάρω να ζω μέσα του.
Μην μου μιλάς για ρομαντικές χειρονομίες.
Δεν θέλω υποσχέσεις τυλιγμένες σε κόκκινες κορδέλες.
Θέλω τη φωτιά.
Θέλω το “πάμε;” που σημαίνει πως δεν σε νοιάζει ο προορισμός, αρκεί να είμαι εγώ δίπλα σου.
Θέλω τα μεσάνυχτα που με ξυπνάς απλά για να με φιλήσεις, το βλέμμα σου όταν λιώνω μέσα σου.
Μην μπερδεύεις τον έρωτα με τα αρκουδάκια.
Δεν είμαι ο τύπος που θα σου φέρει λουλούδια επειδή το λέει το ημερολόγιο.
Αλλά θα σε κοιτάξω όπως δεν σε έχει κοιτάξει κανείς.
Θα σε κρατήσω όπως δεν σε έχει κρατήσει κανείς.
Θα σε θέλω κάθε μέρα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή.
Γιατί ο έρωτας δεν είναι γιορτή.
Είναι τρόπος να ζεις.
